رابطه عجیبی برقراراست میان خشوع "دل"و همه زیباییهای هستی!.اگر عشق بخواهی در دل خاشع است.اگر آرامش و رضایت جستجو کنی در اینجاست.اگر سرور و شادی بخواهی باز باینجا میرسی.....چرا؟ چه رابطه ای است میان خشوع دل و این همه ی خوبیها؟...شاید نکته اش در اینجاست که وقتی " دل" خاشع میشود که عظمت خدا را دریافته است.و بادرک عظمتش به این اطمینان رسیده که همه ی اتفاقات تحت اراده و مدیریت حسابشده اوست.لذا هیچ نگرانی دراو باقی نمیماند بلکه مطمان میشود که خداوند لحظه بلحظه اورا میبیند و هیچگاه تنهایش نمیگذارد! میفهمد که او همواره در آغوش مهربان خدایش است!..لذا آرامشی عمیق پیدا میکند.آرامشی که با هیچ طوفانی از بین نمیرود.پس ابن احساس خوشی و لذت حاصل آن معرفت است.معرفت و شناختی که به خشوع و تسلیم همه جانبه "دل" انجامیده به گونه ای که در همه لحظات، در سرور و شادی است! اینجاست که معلوم میشود معرفت و عشق دوروی یک سکه اند! نه عشق بی معرفت حاصل میشود و نه معرفت بدون عشق معرفت است! عشق عمق و نهایت معرفت است! عاشقان حقیقتا بیشترین شناخت را دارند...چه بسا که این شناخت هم هدیه ای است که محبوبشان به آنان هدیه کرده است...شاید به همین جهت است که خداوند میفرماید: الم یان للذین آمنوا ان تخشع قلوبهم لذکرالله...؟ آیا زمان آن فرانرسیده که دلهای مومنان در برابر یاد حق خشوع پیدا کنند؟ از این آیه میتوان دریافت که این خشوع در مراحل بالاتر ایمان است که همه مومنان بآن دست نمی یابند!...رزقناا...انشاا...
@namazesobh
وقتی جسم ما دچار آسیب میشود زنگ هشداربصدا در میآید.درد بسراغمان میآید وبه سمت درمان میرویم.شاید اگر دردها نبودند و حساسیت مابرانگیخته نمیشد چه بسا که جسم ما زودتر ازاینها ازبین میرفت.اما آیا ما در برابر آسیبهای روحی که بسیار متنوع تر،عمیق تر،شکننده تر و تاثیرگذارتر هستند متوجه چنین هشداری میشویم؟ آیا وقتی دشمنی ها،حسدها،کینه ها،بدگمانیهاو...مشغول ازبین بردن روح ما هستند ، به خودمان میآییم؟! اصلا آیا هیچگاه به چشم یک مریضی به این حالات روحی خود نگاه کرده ایم؟ ...براستی این همه اصرار روایات بر بخشش دیگران بخاطر چیست؟ برای سامان دادن به نظام خانواده و اجتماع؟ یا هدف مهمتری هم در کار است؟ جالب اینجاست که در روایات بدترین حالت ممکن را مبنا قرار میدهد و میفرماید با کسی که باتو ارتباطش را قطع کرده صله رحم کن.با کسی که با تو بدی کرده خوبی کن و....هرچند در نتیجه این اتصال و محبت خانواده و جامعه هم سامان می یابند اما...اما مهمتر از آن اینست که این محبت و مهرورزی ، روح آسیب دیده مرا درمان میکند! وقتی من دچار عصبانیت و تندی و ...هستم مدتهاست که روح من زنگ هشدار را بصدا درآورده اما گوش من بدهکار نیست.درمان سریع این مریضی آنست که بلافاصله ببخشم! و خود را از این زندان تنگ اسارت نفس جزیی رها سازم....و بیچاره منی که گمان میکنم با بخشیدن طلبکار شده ام!! غافل از آنکه باید خدا را براین لطفش سجده کنم که توانستم خودم را از زندان وحشتناک خودیت رها سازم!... محبت و مهرورزی و شفقت و...راه رسیدن به طهارت روح ماست...
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافری است رنجیدن!
@namazesobh
داشتن شوق به انجام یک کار سبب میشود انجام آن کار برایت آسان جلوه کند هرچند واقعا دشوار باشد در حالی که اگر به کاری علاقه نداشته باشی انجام دادنش سخت بنظر میرسد و لو آسان باشد.لذا آدمی در هر مسیری که حرکت میکند نیازمند عشق و علاقه است.فقدان عشق سبب میشود کالبدی سخت و دشوار از کار باقی بماند که انجامش بسیار دشوار بنظر میرسد.بسیاری از رزمندگان دوران دفاع مقدس از خاطرات آن زمان به عنوان بهترین و شیرین ترین خاطرات زندگیشان یادمیکنند در حالی که بدون شک ، در صحنه جنگ سختی و دشواری بسیار است.شاید یکی از مهمترین عواملی که سبب پیدایش چنین شوق و اشتیاقی در آدمی میشود ، خلوصی است که در قصد و نیت اوست.وقتی کار و عملی به خداوند پیوند میخورد و نیتی الهی در کار میآید بهمراه خودش شوق ایجاد میکند و هرچقدر این اخلاص در کار بیشتر باشد آن شوق و اشتیاق هم بیشتر است و البته هرچه اشتیاق بیشتر شود ، احساس زیباتر و ماندنی تری برای انسان بجای میگذارد.پس برای کیفیت بخشیدن به اعمال لازم است در نیات خود کاوش کنیم و در اصلاح آنها بکوشیم. جالب اینجاست که کسیکه اشتیاق به کاری دارد گویا پاداش خودش را حین انجام کار دریافت میکند و چندان دلبسته پاداش های اعتباری پایان کار نیست! واین تنها گوشه ای از آثار اخلاص در نیت است! که مربوط به این دنیاست! چه رسد به پاداش اخروی که بی انتهاست!....اللهم اخلصنی بخالصه توحیدک..
@namazesobh
همواره در کتاب خداوند میخوانیم که او غفور و ستار و کریم و..است.شاید تکرار زیاد این واره سبب شود که از اهمیتش غافل شویم.براستی اگر قرار بود که خداوند فقط با حساب و کتابش با بندگانش روبرو شود آیا کسی امید به نجات میداشت؟ آری، سرمایه مهم انسان لطف و رحمت و بخشش و عنایت حق است.البته خدایی که اینقدر بخشنده و مهربان است همان خدایی است که از همه چیز هم باخبراست.کوچکترین نیت مخفیانه ای هم از چشمش دور نمیماند وبا وجود همه اینهاست که میگذرد.لذا هیچگاه انسان نمیتواند و نباید از رحمت او ناامید شود.چه اینکه خودش فرمود که ازرحمت او جز کافران نومید نمیشوند.انسان همواره در دریای محبت الهی حرکت مبکند واگر لحظه ای عنایت حق نباشد قادر به انجام هیچ کاری نیست.
چقدر زیبا امام سجاد ع در مناجات راغبین بزرگی این رحمت و شفقت را ترسیم میکند:
خدایا! اگر چه زادراهم درسفربسوی تو اندک است اما گمان نیکم در توکل بتوست.
اگر گناه مرا ازکیفرتوبیم میدهد اما امیدواریم بتو مراایمن کرده است.
اگر خواب غفلت مرا از آمادگی ملاقات تو بازداشته، شناخت کرم و نعمتهایت مراهشیارنموده است.
واگر نافرمانی و سرکشی بسیار مراازتو بیگانه ساخته اما مژده آمرزش و خشنودیت مرا باتو الفت و انس داده است!...
@namazesobh
معمولا ما آدمها بدنبال خواسته های خود در بیرون میگردیم اما دراین میان از قدرت خود در خلق آنها غافلیم! و البته اساسا از قدرت دنیای درون خود بی خبریم.بقول حافظ: سالها دل طلب جام جم از ما میکرد وانچه خودداشت زبیگانه تمنا میکرد! ... شاید صحنه ای از این تلختر نباشد که عمری را در جستجوی چیزی در بیرون بگردی که در خانه خودت بوده ولی به آن بی اعتنا بوده ای! مضمون روایتی است که درد و درمان هردو در درون خود توست.شاید راز این قضیه در این حقیقت نهفته باشد که درون ما همانند یک آهنربا عمل میکند.یعنی همیشه ما چیزهایی را از بیرون جذب میکنیم که هم جنس افکار و خواسته های درونی خود ما باشند.پس اگر افکار و باورهای زیبایی داریم در این صورت زیباییها را جذب میکنیم و بالعکس اگر باافکار و اندیشه های منفی سروکار داریم همانها هم بسراغ ما خواهند آمد.پس کافی است درون ما نورانی شود ، بی شک زندگی ما هم نورانی میشود!....نوریان مر نوریان را طالبند ناریان مر ناریان را جاذبند! ....نمیشود با درونی تیره و ظلمانی و لبریز از رذایل در جستجوی فضیلتها بود...." رو سینه را چون سینه ها هفت آب شوی از کینه ها وانگه شراب عشق را پیمانه شو، پیمانه شو!
@namazesobh