یا مبشر
خجسته روز مبعث پیامبر گرامی اسلام حضرت محمدص است.روزی که بیقین بزرگترین عید بشریت است.این روز بزرگ بر همگان مبارک باد.
باخود میاندیشیدم که کدام فراز یا کدام سخن یا سیره حضرتش برای ما امروز اهمیت بیشتری دارد.دیدم همان جمله معروف بیشتر جلب نظر میکند..انی بعثت لاتمم مکارم الاخلاق!
سالهاست فاصله خود و پیام رسول را بخوبی احساس میکنیم...و می بینیم که چگونه پیام رسول ما را دیگران عملی کرده اند اما خودما بهره کمتری برده ایم.می بینیم چگونه جملاتی که رسول اسلام قرنهاست بر زبان جاری فرموده بازتولید شده و بعنوان محصولاتی جدید از سوی دیگران به ما عرضه میشود!می بینیم همه خصلتهایی که رسول ما در آن سرآمد بوده در جامعه کمرنگ شده و روبزوال نهاده است!در اینجا در صدد ریشه یابی این ماجرا نیستیم که بحثی است دورودراز و ابعاد پیچیده مختلفی دارد..تنها میخواهم نتیجه ای اخلاقی برای خود ما بهمراه داشته باشد چرا که قرآن فرموده است اولا مواظب خود باشید..قوا انفسکم و اهلیکم نارا..و بدانید که اگر شما هدایت شدید گمراهی دیگران بشما زیانی نمیرساند..لایضرکم من ضل اذا اهتدیتم..پس جدای از مباحثی که در مورد کلیت جامعه اسلامی مطرح است هریک از ما بوظایف فردی خود نیز باید قیام کنیم ..قل انما اعظکم بواحده ان تقوموا لله مثنی و فرادی!
و این قیام بوظایف فرد...محتاج بعثتی است از درون..نیازمند برانگیختگی درونی است..که اگر این بعثت در درون جان ما تحقق یابد و پای در راه توحید بگذاریم ..نجات و هدایت حتمی است .وهیچ گزندی از هیچ سو نمیتواند مارا تهدید کند...
ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکه ان لاتخافوا و لاتحزنوا...!
اما مادام که این بعثت درون حاصل نشود همچنان باید منتظر باشیم که تحت تاثیر عوامل بیرونی بوده و دچار انفعالات شدید گردیم...اگر میخواهیم از این انفعالات و تاثرات بیرونی رها شویم باید نفس و روح ما از درون خویش برانگیخته شود! در ان صورت افعال خیر از سوی نفس جاری میشود بدون اینکه محتاج بازخوردهای بیرونی باشد.. و به تعبیر برخی بزرگان با کنش بی خواهش روبرو میشویم...که شاید خود تجلی یکی از اسمای الهی باشد..
از خدای بزرگ مسالت میکنیم در این روز بعثت رسول گرامیش..بعثتی درونی در جان و روح ما ایجاد بفرماید..
یا دائم
هنوز با خود میاندیشیدم که ماه رجب آغاز شده و فرصتی طلائی در مقابل است...که نوشته قبلی در همین زمینه بود..اما هم اینک شرمنده ام که نیمی از ماه گذشت و من حتی نتوانستم نوشته ای به این صفحات اضافه کنم با وجود اینکه هر یک از مناسبتهای چند روز اخیر به تنهایی کافی بود برای اینکه سخنی طرح شود...از ولادت دو مولود این ماه..امام جواد علیه السلام و امیر مومنان علی ابن ابیطالب علیه السلام ونیز ششماهه ابیعبدالله الحسین علیه السلام تا ارتحال امام راحل رحمه الله علیه و شهدای بانزده خرداد....بله تا چشم باز کردیم این ماه رجب نیز رو بانقضائ گذاشت...و این فرصت نیز همانند همه فرصتهای مشابه رو باتمام است!ماجرای عمر مانیز همین است.
ای که بنجاه رفت و در خوابی! مگراین چندروزه دریابی!
البته انسان هیچگاه نباید از خداوند و کمک الهی نومید شود که همه سرمایه ما نیز همان است...بهرحال هنوز نیمی دیگر از این ماه..و مبعث رسول گرامی باقی است و بدنبالش ماه شعبان و نیز ماه رمضان...از خدای بزرگ میخواهیم که توفیق بهره برداری از این فرصتهای باقیمانده را بما عنایت بفرماید..که اگر توفیقی است باید از سوی او حواله شود....
جمله زیبایی بنقل از آیت الله جاودان دیدم*که بسیار امید بخش است و در اینجا ذکر میکنم:
هرکاری اولش سخت است..همت شروعش سخت است..
اما همه اش که سربالایی نیست! بالاخره یک جاهایی راه صاف میشود آسانتر میشود..
اصلا گاهی بغل میگیرند و میبرندت..آنها که خودشان صاحب این راهند..صاحب صراط مستقیم اند.
مگر نمیخوانیم..صراط الذین انعمت ...یعنی راه راست مال آنهاست!
یعنی میتوانند توی این راه بغلت کنند و ببرندت!
=========
*بنقل از وبلاگ ساعت بنج و بنج دقیقه
یا معطی
بنا برروایتی از بیامبر اکرم ماه رجب ماه خداست.ماه شعبان ماه خود حضرت و ماه رمضان ماه امت اوست.معمولا درنگاه نخست تصور ما براین است که این دو ماه فرصت و مقدمه ای هستند برای بهره گیری بیشتر در ماه رمضان که البته این مطلب درست است ولی گاه منجر به این تصور در ما میشود که اهمیت این دو ماه بخاطر مقدمه ماه رمضان واقع شدنشان است و بنابراین شاید حساسیت ما در بهره گیری از خصوص این دو ماه را کاهش دهددر حالیکه طبق این نقلی که شده و شواهد دیگر معلوم میشود خود این دو ماه مستقلا هم موضوعیت دارند.
حال هم اکنون ما در روز آغاز ماه شریف رجب واقع شده ایم که مصادف با میلاد امام باقر علیه السلام نیز هست. طبق نقل فوق الذکر این ماه به خدا نسبت داده شده است.معنای این سخن چیست؟باز مطابق شرح یکی از اساتید معنایش این است که در این ماه باید شخص مومن مراقبت بیشتری از خودش داشته باشدتا در ماه خدا غیر خدا را داخل نسازد واین در حقیقت تمرین توحید عملی است.طبیعتا موفقیت در این مسیر میتواند انسان را در مسیر الهی گامهای زیادی بجلو ببرد.
عجیب این است که دعاهای وارد شده در این ماه نیز جنبه توحیدیشان بسیار قوی است که از همینجا نیز میتوان فهمید که ماه خدا بودن یعنی چه؟
از جمله دعاهایی که برای قرائت هرروزه سفارش شده و در مفاتیح قسمت اعمال ماه رجب آمده است این دعای شریف است:
"خاب الوافدون علی غیرک"....یادم است اولین بار که این دعا را شنیدم مربوط به سالها قبل در دانشگاه تهران بود که مابین دو نماز یکی از دانشجویان با لحن بسیار زیبایی آنرا قرائت کرد و از همانوقت شدید به این دعا علاقه مند شدم..مضمون توحیدی این دعا بسیار زیباست..میفرماید "همه کسانی که برغیر تو وارد شدند دستشان خالی ماند"معلوم است که امیدهای غیرالهی اعم از مال و مقام و..بسرعت تبدیل به ناامیدی میشود .
"و خسر المتعرضون الالک"و کسانی که غیر تو را بحساب آوردندخسارت زده شدند.یعنی مومن حتی غیر خدا را نباید درخطور ذهنی خودش هم بحساب بیاورد.نباید با خودش بگوید که اگر بافلان شخص رفیق شوم ..بدرد مامیخورد..!چه بسا روزی میآید و این فرد از او جدا میشودو وی خودش را خسارت زده میبیند.در حالیکه اگر باو تعلق خاطر اینچنینی نداشت از نبودنش نیز مشکلی بوجود نمیآمد.
و همینطور فرازهای بعدی دعا..که همه اش دارای همین مضمون است که بهرحال انسان فقط و فقط باید توجه به حضرت حق را در خودش ایجاد وحفظ نماید..که هر بنای دیگری جز این بر باد است.
خدایا در این ماه خودت مارا بر طاعت خودت ..بر اعتماد بخودت..بر بندگی خودت .. و اخلاص در راه خودت ...خودت موفقمان بدار..