ماه شریف رجب از نیمه گذشت...ایام البیض هم سپری شد..ماهی که منسوب به خود خدای متعال است و یکی از فرصتهای خاص الهی برای تربیت انسانها و رشد و تعالی آنهاست.
خدایا..
هرگاه که فرصتی پیش می آید در آغاز با خودم میگویم که جه فرصت نیکویی است...قصد میکنم که از این فرصت بهره ببرم..اما اندکی که میگذرد باز غفلت بر من مستولی میشود ...
مراقبت دائمی از خود و نیات و اعمال و رفتارخود کاری است که در آغاز دشوار بنظر نمیآید ولی در صحنه عمل بیکباره می بینی که مدتی را در بی توجهی سپری کرده ای...
چه خوب میشد اگر هروقت که میخواهی سخنی بگویی قدری تامل میکردی...بیقین بسیاری از سخنان خودبخود حذف میشدند و در نتیجه میزان خطای تو در این بخش عمده از اعمالت بشدت کاهش می یافت.براستی چرا اینقدر سکوت برای ما کار دشواری است؟چرا راحت ترین کار برای ما سخن گفتن و اظهار نظر کردن است؟...براستی چقدر از اشتهای ما برای سخن گفتن بجا و لازم است؟
جالب اینجاست که بارها نیز تجربه کرده ایم که ایراد یک سخن برای ما چه تبعاتی بهمراه داشته.. چقدر بخاطر آن نگرانی در ما و دیگران تولید شده و برای رفع و رجوع آن به چه مشکلاتی دچار شده ایم!
همین حالت در بسیاری از کارهای دیگر ما نیز قابل مشاهده است. عدم رعایت حقوق دیگران -بی نظمی و بی دقتی در انجام امور-عدم بهره برداری درست از فرصتها و نعمتها-عدم تلاش و جدیت در پیگیری امور و مسائل دیگری از این دست .. مواردی است که در زندگی فردی و اجتماعی ما بوضوح خود را نشان میدهد.
حق مطلب اینست که اگر مراقبت از خود سرلوحه زندگی ما می بود بسیاری از مشکلات زندگی دنیوی ما نیز حل وفصل می شد!!چه رسد به اجر و سعادت اخروی! و جای تاسف است که باوجود این همه نکات اخلاقی ریز و درشت در متون دینی و اخلاقی ما و دقتهای بی نظیری که در بحث مراقبتهای اخلاقی و نفسانی در دستورالعمل های علمای اخلاق ما وجود دارد..ما حتی در بکاربستن برخی از نکات ابتدائی در زندگی فردی و اجتماعی خود دچار مشکل هستیم!
بهرحال.. این فرصتهای مهم معنوی در حال گذرند.. چنانچه عمر ما نیز رو به پایان میگذارد!..
خداوندا...
اگر تا این لحظه از ماه شریف خودت ..ماه رجب نتوانسته ایم قدمی در راه ارتقای بندگی تو برداریم...در باقیمانده از ماه ما را در این جهت یاری بفرما...