مگر میشود کسی خودش را فراموش کند؟! همه تلاش های ما برای خودمان است! از آغاز صبح تا پایان شب برای خودمان، برای خانواده خود،برای کار خود،برای دوستان خود،برای ..زحمت میکشیم...پس فراموشی خود چه معنایی دارد؟!!
اجازه دهید با یک مثال به مطلب نزدیک شویم.
کسی موقعیتی برایش پیدا میشود که میتواند جایگاه اجتماعی بالاتری پیدا کند ولی خودش میداند که ظرفیت لازم رابرای کسب این جایگاه ندارد.وقتی هم که این منصب را بدست میآورد ،کاملا موقعیتش درجامعه تغییر کرده و همه به چشم یک موفقیت به این کار نگاه میکنند ولی خودش میداند که شرایط لازم رابرای این کار نداشته است.چنین کسی در حقیقت از خودش غافل شده است! با آنکه بظاهر خودش را به مرتبه بالاتر رسانده است! اما همه سخن در این است که این خودی که ارتقا پیدا کرده خود حقیقیش نیست! خود حقیقیش در اینجا نه تنها ارتقا پیدا نکرده بلکه تنزل هم کرده است.و معنای غفلت از خود ، غفلت از خود حقیقی است! اما مشکل اینجاست که در فرصت زندگی دنیا خودهای اعتباری و دروغین جای خود حقیقی را میگیرند و لذاست که قرآن زیانکارترین افراد را کسانی معرفی میکند که همه تلاشهایشان در دنیا بربادمیرود درحالیکه بخیال خودشان کارهای خوب انجام میدهند!
الذین ضل سعیهم فی الحیوه الدنیا وهم یحسبون انهم یحسنون صنعا
طبیعی است علت این قضیه همان غفلت از خود واقعی است.اما کلید نجات از این غفلت را خداوند در یادخودش میداند.بتعبیر قرآن کسانی دچار خودفراموشی میشوند که خدا را فراموش کنند.نسوالله فانسیهم انفسهم....
پس هیچگاه خود را مصون از غفلت ندانیم! همواره ممکن است خود ما از جمله غافلان باشیم و فردای محاسبه که حقایق آشکارشود ببینیم که در دنیا برمسیر مجاز و توهم حرکت کرده ایم!
@namazesobh
از ویژگیهای امور دنیا آن است که درنگاه عمیق چیزی را می یابی که درنگاه سطحی نمیبینی بلکه گاه خلافش را میبینی!
معمولا درنگاه نخست ما به اطرافیان خویش دلبسته میشویم و به نوعی درما تاثیر میگذارند.
در نگاهی سطحی این دلبستگیها نقطه اتکای ما
دیده میشوند در حالی که درحقیقت اینها بتهایی است که رهایی از اسارت آنها موجب حرکت ما میشود.مولانا با یک مثال بزیبایی این حقیقت را بیان میکند:
آب در کشتی هلاک کشتی است
آب دربیرون کشتی پشتی است!
همین آبی که وقتی بدرون کشتی نفوذ میکند سبب غرق شدن کشتی میشود ، اگر به بیرون کشتی هدایت شود نه تنها مضر نیست بلکه کشتی برروی آن حرکت میکند ! غیر خدا هرچه باشد اگر درون دل آدمی بیاید تبدیل به بت میشود و مانع از حرکت است! دل آدمی اگر بتخانه شود قدرت حرکتش را ازدست میدهد. القلب حرم الله فلا تسکن فی حرم الله غیرالله
دل خانه خداست.درخانه خدا غیر خداراراه مده.
از اینجاست که دل تنها بایاد او آرام میگیرد و به همبن جهت است که اولیای الهی حزن واندوهی ندارند! پس اگر اتفاقی در زندگی پیش آمد که ظاهرش نامردی دیگران است ، قدرش رابدانیم! زیرا میتواند زمینه رهایی مااز یک بت و عامل حرکت ماباشد! غیرحق هرچه که باشد دلبستنی نیست!....
@namazesobh
انسان در دنیا در وضعیتی بظاهر متناقض به پیش میرود.از همان آغاز درختی بظاهر فریبنده در مقابلش قرار میگیرد لکن باو میگویند از آن نخور!...واین تقابل ودرگیری همچنان ادامه می یابد.خیلی از جاذبه ها در مقابلش هست اما نباید بسمت آنها برود و از خیلی چیزها بظاهر خوشش نمی آید اما باید بسراغش برود!
بنظر میرسد در مجموع آنچه حاصل این ماجراست این است که بنوعی استقلال و رهایی از شرایط بیرونی برایش حاصل شود!
رشد وتعالی او در رهایی اوست! البته این رهایی از غیر حق است که در نقطه مقابلش به وابستگی به حق میانجامد! بهرمیزان که از شرایط بیرون خودش آزاد ورها میشود با مطلقی متحد میشود که در خود اوست! یعنی به نوعی استقلال ورهایی واقعی دست می یابد.دیگر حال خوش او وابسته به شرایط بیرون نیست.دیگر جزر ومدهای بیرونی او را دچار فراز وفرود نمیکند.اوبه ثبات و آرامشی دست یافته که هیچ قدرتی نمیتواند آن آرامش را از اوبگیرد زیرا او به قادری مطلق تکیه کرده است و وابسته هیچ چیز دیگری نیست! به همین جهت است که فرمود :
کلمه لااله الا الله حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی
براستی توحید حق دژ مستحکمی است که تنها ساکنان این قلعه از همه عذابها رها هستند!
خدایا ما را به مقام اخلاص در توحیدت نایل فرما!.....
@namazesobh
گاه ممکن است فلسفه تاکید فراوان قرآن وروایات برنماز واقامه آن برای ما سوال برانگیز شود.مگر نماز چه حقیقتی باخود بهمراه دارد که اصلاح همه امور وابسته به اصلاح نماز است؟!
حقیقت آن است که بانگاهی که معمولا ما به نماز داریم این تردید بجاست! بله، اگر نماز همین چند دقیقه حرکات والفاظی است که هروقت کارهابمان تمام شد بسرعت میخوانیم که قضا نشود!،واقعا بنظرنمیرسد اصلاح هیچ امری بدان وابسته باشد!! البته قطعا این نماز امتثال امرالهی محسوب شده و فرد را از خطر کفرنجات میدهد اما آثار شگفتی که برای نماز آمده است ماجرای دیگری دارد.حقیقت نماز که اصلاح امور وابسته بدان است زمانی تحقق می یابد که باهمه وجودمان دربرابر حق سربسجده بگزاریم! یعنی وقتی میگوییم ایاک نعبد...واقعا حالمان در زندگی اینچنین باشد که برای غیر خدا هیچ نقش و فعل واثری قایل نباشیم.وقتی میگوییم الله اکبر حال درونی ما درهمه اوقات ابنچنین باشد که خدا در نظرما از همه چیز بزرگتر و مهمتر جلوه کند بگونه ای که هیچ عامل دیگری درمقابل او نتواند برما تاثیرگزارباشد! و.....یعنی درحقیقت همه وجود ما در همه اوقات بتمامه تسلیم و شیدای حضرت حق قرارگیرد! ...حال آیا دراینصورت امکان حرکت بسوی شیطان واطاعت وسوسه هایش پیدا میشود؟ آیا دراینصورت انگیزه ای برای گفتن دروغ وتهمت و غیبت و...باقی میماند؟آبا بااین وجود دلیلی برای زیرپاگذاشتن حقوق دیگران باقی میماند؟ آیا چنین فردی جز به انصاف و صداقت سخنی برزبان جاری و نیتی در دل می پروراند؟....و تنها در اینصورت است که همه اموردیگرنیز اصلاح میشود....یعنی زمانی که نماز محدود به انجام حرکات والفاظی در چنددقیقه نباشد بلکه به یک نوع سلوک و زندگی در همه اوقات بدل شود.
اینجاست که میگوییم:
خوشا آنان که دایم درنمازند!....
@namazesobh
همه سرنوشت آدمی برمدار ارزشی که برای خودش تعیین میکند رقم میخورد! زیرا به نحوی انسان همواره در حال معامله است!سرمایه ای
را میدهد و بهایی میگیرد.اما دراین میان اگر ارزش سرمایه خودش رانداند طبعا به بهایی کم آنرا ازدست میدهد.کاروانیانی که یوسف را درچاه یافته بودند و قدرش را نمیدانستند او را به چند درهم فروختند: وشروه بثمن بخس دراهم معدوده! ...همه ما در معرض چنین فروشی هستیم.وتنها در صورتی زیان نمیکنیم که یوسف وجود خویش را بشناسیم! یوسفی که بهایی گزاف دارد وخدای بزرگ اورا دروجود همه ما بامانت نهاده است و آن گوهر انسانیت ماست.علی علیه السلام فرمود که آگاه باشید خود را به بهایی کمتر از بهشت نفروشید!...
امروز سالروز تولد دختری گرانمایه حضرت معصومه سلام الله علیهاست.دختری که قدر خویش را شناخت و صاحب کمالات شد.آری،
دختر اگر قدرش دانسته شود که مظهر جمال و زیبایی الهی است آنچنان در اوصاف الهی پیش میرود که همه وجودش منشا خدایی شدن خانواده اش واطرافیانش میشود اما اگر قدرش دانسته نشود ،زنده بگورسپرده میشود!...
کاش این مظاهر جمال حق قدرخودرادریابند!
@namazesobh