اگر آدمی خودش را رها کند معمولا توجهش به دیگران و بررسی عیوب آنها جلب میشود و خودش را بالکل فراموش میکند! یعنی آدمی معمولا عیوب خود را نمیبیند بلکه برعکس خوبیهای خودش را میشمرد! و یکی از مهمترین دلایل توقف آدمی در حرکت همین " انانیت" اوست! لذا توصیه کرده اند که توجه انسان باید معطوف به عیوب خودش باشد نه دیگران.خوبیهای دیگران را ببیند و عیوب خودش را تا بتواند نسبت باصلاح آنها اقدام کند و گرنه کسی که از خود راضی است انگیزه ای برای حرکت ندارد.علی ع در وصف متقین فرمود " وهم لانفسهم متهمون" آنها کسانی هستند که انگشت اتهام را بسوی خود میگیرند نه دیگران! یکی از نکات مهم در افراد مخلص هم همین است که کارخوب خود را اصلا نمیبینند! چه رسد که مرتب شمارش کنند! و درانتظار پاداش باشند! بهمین دلیل خداوند هم بی حساب به آنان میبخشد چون آنها هم بی حساب "عمل" میکردند! و چقدر دوست داشتنی اند این آدمها! بی ادعا وبی توقع و بی سروصدا و بدون دیدن خود ...با چشمهایی مهربان ودستهایی آماده برای خدمت به دیگران......
@namazesobh
بی تردید هستی باهمه عظمتش تجلی ذات الهی و در حرکت بسوی اوست.اما در این میان انسان میتواند با پیدا کردن آگاهی نسبت باین حرکت و انجام آزادانه آن به ملاقات ویژه حق دست یابد! و این تنها امکانی است که در اختیار اوست و نه هیچ موجود دیگر! تنها اوست که میتواند از جایگاه طبیعی خودش فاصله بگیرد و در مسیر ملاقات و دیدار حق بحرکت در آید و البته اگر چنین عزمی داشت بالتبع باید خود را برای دشواریهای راه نیز آماده کند! باید بداند که استراحتگاههای بین راه تنها برای توقفی کوتاه است اما در تمام فرصت عمر حرکت همچنان ادامه دارد و توقف ممنوع است! چه زیبا فرمودکه یاایها الانسان انک کادح الی ربک کدحا فملاقیه...این حرکت کدح است و خالی از دشواری نیست اما پایانش لقاء و دیدار حق است.پس :در بیابان گربه شوق کعبه خواهی زد قدم....سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور! ....تو راهی دراز در پیش داری...عزمت را جزم کن و جز به وصال رضایت مده! .... که او خودش تو را بی قرار خودش کرده و میداند که جز با او قرار نخواهی یافت!
@namazesobh