یکی از وجوه شگفت انگیز وجود انسان آن است که دو قابلیت کاملا متضاد در نهاد او قرار داده شده است.او در درون خویش بهشتی دارد و دوزخی! در سوره شمس فرمود که: ونفس وماسویها فالهمها فجورها و تقویها...هم فجور به نفس الهام شده و هم تقوی..و جالب اینکه هردو قابلیت هم بی انتهاست! وهمین است که اورا از یکسو از فرشته بالا میبرد و از سوی دیگر از حیوان تنزل میدهد.وهمین است که سبب میشود "خودش" به دشمن ترین دشمنان بدل گردد! رسول خدا ص فرمود " اعدی عدوک نفسک التی بین جنبیک" دشمن ترین دشمنان در درون خود تو لانه کرده است! وچه ساده اندیشند کسانی که گمان میکنند با پاسخ دادن به خواسته های نفس میتوان شعله آتش شهوت و غضب را خاموش کرد! گویا از این حقیقت غافلند که این " نفس" خصلتی دوزخی دارد که هرچه در درون این چاه بریزی سیر نمیشود.در آیه 35 سوره ق میخوانیم: یوم نقول لجهنم هل امتلات؟ وتقول هل من مزید! آری!اگر به جنبه ملکی و دنیوی وجودت میدان بدهی جنبه ملکوتی و آخرتی تورا ازبین میبرد."شیر " باطن خودت را دست کم نگیر که اگر اورا رها سازی خودت را خواهد درید.وتنها خداوند وخالق توست که میتواند اورا مهار سازد:
کشتن این کارعقل وهوش نیست
شیر باطن سخره خرگوش نیست!
اینجاست که معلوم میشود چرا شناخت "خود" باید اولین اولویت ما در زندگی باشد.و نیز معلوم میشود چقدر ما محتاج سلوک معرفتی و عقلانی هستیم، چرا که رسیدن باین اعماق وجود خود جز باپای عقل و سلوک عقلانی ممکن نیست...
@namazesobh
چه بی انتهاست این انسان؟! هرچه به او مینگری و از هرسو که نگاه میکنی...همچنان افق های وسیع جدید برویت گشوده میشود! و چه غافلند کسانی که میخواهند اورا با چند تفسیر مادی و سطحی تحلیل کنند! بی جهت نیست که برخی اورا موجود ناشناخته خواندند و گروهی راز آلودش دانستند و بسیاری هم در وصفش دچار حیرت شدند! هرچه هست در این شکی نیست که در او راز ورمزهایی است که بااین نگاههای سطحی هیچگاه بدست نمی آید. چه زیبا گفت مولانا:
مازبالاییم و بالا میرویم
مازدریاییم و دریا میرویم
مازاینجاو زآنجا نیستیم
ماز بی جاییم و بی جامیرویم
خوانده ای " اناالیه راجعون"
تابدانی تا کجاها میرویم!
به همین دلیل است که آدمی محتاج همت بلند است.چون تا این خواست و نیاز و عشق در او شکل نگیرد آن حرکت و سلوک و طیران در او رخ نمیدهد!قابلیت او با خواست و طلبش معلوم میشود.افق معنوی آدمی نامحدوداست! وهرچه او به جلو برود باز افقهای وسیعتری برویش گشوده میشود.اما شرط این حرکت آن است که خود را از اسارت نفسانیات رها سازد.رها ساختن از خواسته های پست دنیوی همان و پرواز در افق نامتناهی جلوه های ربوبی حق همان! ..لذا در جای جای قرآن بانسان یاد آوری میشود که مرجع و ماوای او خداوند است....آن را ازیادنبرد...
طیران مرغ دیدی تو زپای بند شهوت
بدرآی تا ببینی" طیران آدمیت"!
@namazesobh
هرچند آدمی در عالم ملک یعنی دنیا جای دارد اما همه آنچه به او میرسد از عالم ملکوت است! و همین است رمز عظمت و بزرگیش! و گرنه اگر که او بود و همان ظاهر دنیا و راهی به عالم باطن و ملکوت نداشت از حد حیوان عبور نمیکرد.همچنانکه اگر فقط در عالم ملکوت میبود و ارتباطی با عالم ملک نمیداشت از جمله فرشتگان محسوب میشد.لذا همه اهمیت قضیه در اینجاست که او ظاهرا در دنیا و عالم ملک بسرمیبرد اما با حقیقت هستی کاملا در ارتباط است.پس اگر کسی در همین دنیا و ظاهر متوقف شود گویا از حقیقت هستی هیچ نفهمیده است! همه زیبایی ها از ملکوت به ملک سرازیر میشوندواگر این ارتباط نباشد تنها زشتی میماند وبس!
حسن روی تو چو در آینه جام افتاد
عارف از خنده می در طمع جام افتاد!
این جلوه ملکوت الهی است که در عالم تجلی میکند و همه این زیبایی ها و نقش ونگارها از آنجاست که ظاهرمیشود.پس اگر انسان از آن حقیقت وباطن غافل شود گویا کور و کر شده است! "..صم بکم عمی فهم لایعقلون" آیه 170 سوره بقره. آری تا انسان از اسارت نقش ظاهر آزاد نشود و تعقل در باطن هستی نداشته باشد و تا از ملک به ملکوت راه نیابد به حقیقت انسانیش راه نیافته است.
معنی آن باشد که بستاند تورا
بی نیاز از نقش گرداند تورا..
@namazesobh
"
اطمینان قلب ، از سرمایه های مهمی است که خداوند به اهل ایمان عنایت میکند.در لحظات سخت و دشوار زندگی که تردیدها و نگرانیها بر آدمی هجوم میآورند ، ارزش این اطمینان قلبی روشن میشود.در مواجهه حضرت ابراهیم با خداوند در قرآن میخوانیم که خداوند از حضرت میپرسد مگر ایمان نداری؟ واو درپاسخ میگوید، چرا ایمان دارم اما میخواهم اطمینان قلب پیدا کنم! ....ولکن لیطمان قلبی( آیه 260 سوره بقره) همچنین در ماجرای حضرت موسی ع خداوند میفرماید که اگرما قلب مادر موسی را استوار نمیساختیم چه بسا که تحمل این ماجرا را نداشت.لولا ان ربطنا علی قلبها لیکون من المومنین(آیه 10سوره قصص) و این است رمز آرامشی که مومن از آن بهره مند است.این آرامش و اطمینان از هیچ راه دیگری بدست نمیآید.والبته این یکی از آثار متعددی است که توحید میتواند در آدمی بجای گذارد. بی جهت نیست که کسانی که چشمشان به این حقایق بینا میشود به هیچ وجه حاضر نمیشوند از آن تنزل کنند! چونان کسی که آب را یافته و دیگر نمیتواند فریب سراب را بخورد.البته این حقایق در قیامت برهمگان آشکار میشود اما توحید سبب میشود که در همین دنیا حقیقت را از مجاز تشخیص داده و جداسازی!
فردا که پیشگاه"حقیقت "شود پدید
شرمنده رهروی که عمل بر "مجاز" کرد!
@namazesobh
همه آنچه در این دنیا تجربه میکنیم نمونه و ماکتی است از هرآنچه در نشاءی آخرت با آن روبرو خواهیم شد.زیبایی ها حکایت از بهشت دارند و زشتی ها حکایتگر جهنم اند.اما معمولا آنچه بیشتر توجه آدمی را بخود مشغول میکند زیبایی های ظاهری است که با حواس ظاهر درک میشوند.البته که هم اینها هم در بهشت ابدی هست! انواع نوشیدنیها و خوردنیها و...اما نکته مهم در اینجاست که همه این امور زیبا خود از آن جهت زیبا هستند که بهره و نصیبی از زیبایی مطلق در آنهاست و ویژگی برجسته آدمی این است که میتواند به ادراک آن زیبایی اصلی نایل شود.همه فلسفه خلقت بااین همه طول و عرض برای رسیدن بهمان نقطه است.والبته راه رسیدن به آن ادراک تنها حواس ظاهر نیست بلکه اندیشه وتفکر است! تعقل است که انسان را به بهشت "جان" میرساند! و شکوه انسان از همین بابت است که به چنین بهشتی دسترسی دارد.اساسا بدون درکی از بهشت جان و روح ، بهشت جسم وبدن معنایی ندارد.اگر درکی از آن زیبایی های اصلی نباشد هیچیک از این زیباییهای ظاهری رنگ و بویی نخواهد داشت.وچه حماقت بزرگی است که آدمی به غذای تن بسنده کند و روح وجان خودش را گرسنه وتشنه نگاه دارد ! وچه فاصله زیادی است میان این دو مطلوب.هرچه خرسندی و رضایت است مربوط به بهشت جان آدمی است که تنها با ادراک جمال حق محقق میشود.وقتی رخ زیبای یار را در هستی مشاهده میکنی جهان برای تو معنا پیدا میکند.تو در حقیقت خواهان آن جلوه مطلقی اما این خواسته های کوچک مادی مانع برسر راه دیدن آن جمال زیبایند.و گرنه او به تو از خودت نزدیک تر است!
جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
هرکس که این ندارد حقا که آن ندارد!
@namazesobh