فاصله آدمی با حقیقت زیاد نیست.اما عینک هایی که به چشم او متصل میشوند فاصله را زیاد میکنند.واین عینک ها ساخته اغراض و نیات و خواسته ها و دلبستگیهای خود اوست! و تنها خود اوست که باید با اصلاح تمایلات درونی خودش ، این عینکهایی که حقایق را وارونه جلوه میدهند از مقابل چشمانش بردارد. وعجیب اینجاست که در برخی از موارد همین نگاه نادرست مبنای داوری و قضاوت ما نیز قرار میگیرد و چقدر این داوریهای سطحی که تنها براساس ظواهر صورت میگیرد موجب تنزل و سقوط روحی ما میشود.چرا در متون دینی ما اینقدر نسبت به حمل بر صحت نمودن کار برادر مومن تاکید شده است؟ یکی از دلایل مهمش آثار بدی است که قضاوت نادرست در مورد دیگران بر خود ما میگذارد.زمینه بسیاری از گناهان مانند تهمت و غیبت نیز همین قضاوت هاست.بیاییم در سال جدید تصمیم بگیریم کمتر در مورد دیگران داوری کنیم و از این همه فرصتهایی که برای مافراهم میشود درجهت اصلاح باطن خود قدم برداریم.هرچه زیباتر ببینیم باطن ما هم زیباتر میشود و هرچه باطن ما زیباتر شود حجاب ها و موانعی که اجازه مشاهده حقیقت را نمیدهند از مقابل چشمان ما برداشته میشود!
خشم و شهوت مرد را احول کند
زاستقامت روح را مبدل کند
چون غرض آمد هنر پوشیده شد
صدحجاب از دل بسوی دیده شد
@namazesobh
سال جدید فرارسید و به بهانه تحول در طبیعت فرصتی برای نگاهی به خویشتن فراهم شد. در آغاز سال 1396 از خداوند درخواست تحول در حالات خویش داشتیم .اما این دگرگونی چگونه رخ میدهد؟ بی شک هیچ تحولی در ما خودبخود صورت نخواهد گرفت و تلاشی از ما را میطلبد.اما تحول درون انسان بیش از همه به تحول در نگاه و اندیشه وابسته است. هر چقدر انسان بتواند نگاه خود به هستی را به نگاه الهی ارتقاء ببخشد این تغییر محسوستر خواهد بود. نگاه الهی نگاهی است از بالا که در آن همه چیز در جای خودش قرار گرفته است و هرچیز به جای خودش نیکوست.در حالی که در نگاه بشری امور با هم اختلاف و گاه تضاد دارند.کافی است نگاه خود را تغییر دهیم .در آن صورت خواهیم دید که احساس مانیز عوض خواهد شد .آن احساس ناخوشایند قبلی به احساسی خوشایند بدل میشود. و شایدیکی از تفاسیر روشن بینی و روشن دلی نیز همین باشد.کسی که از منظرالهی به عالم مینگرد هیچ احساس ناخوشایندی ندارد و بهمین جهت است که همواره شاکر است! چون او جز نعمت و رحمت و حکمت حق چیزی نمیبیند.و اینچنین است که حزن و اندوه از او دور میشود.در آیات پایانی سوره حشر میخوانیم که کسانیکه بر گفتن کلمه ا..پایدار باقی ماندند...حزن و اندوهی در آنان باقی نمی ماند.امید است که سال جدید زمینه چنین تحولی در نگاه و حالات ماباشد انشاا..
هر کسی زاندازه روشن دلی
غیب رابیند به قدر صیقلی
هرکه صیقل بیش کرداو بیش دید
بیشتر آمدبراو صورت پدید
@namazesobh
ساعات آخرین سال95 است و در انتظار اولین ساعات سال 96 هستیم! و این ساعات هم مثل همه ساعات دیگر عمر ما میآیند و میروند.اما در این میان آنکه اولین اولین ها و آخرین آخرین هاست باقی است! ..و او تنها کسی است که همیشه هست و همیشه باماست و همیشه دستگیر ما و همیشه بامامهربان و همیشه ..و همیشه....و چه زیباست وقتی باو میندیشی و وقتی با او خلوت میکنی و وقتی بااو سخن میگویی... و چه باشکوه است وقتی خودت را باو میسپاری و وقتی در هوای او همه دیگر هویها را رها میکنی ....و چه آرام بخش است وقتی بااو به درد دل مینشینی و صدایش را میشنوی ....و چه لذت بخش است وقتی جز او نمیبینی و جز او نمیشنوی...وچه شیرین است اوقاتی که بااو بسر میبری ....و ...و....
براستی که او اولین و آخرین است....
در این آخرین ساعات که با اولین ساعات در آمیخته است از اول الاولین و آخر الاآخرین میخواهیم که خودش اولین و آخرین نقطه امید در دلهای ما باشد هم چنان که هست!...که وقتی او رادر دل داریم غمی نیست ...
روزها گر میرود گو باک نیست
تو بمان ای آن که چون تو پاک نیست!
@namazesobh
یکی از خصلتهای دنیا فریبندگی اوست.چشم آدمی به جلوه های ظاهری امروز مغرور میشود ولی فردای آخرت حقیقت را مشاهده میکند که هیچ یار و یاوری ندارد.یوم تبلی السرایر فماله من قوه و لا ناصر(سوره طارق آیه 9) پس اگر در همین دنیا شرایطی پیش بیاید که آدمی با این حقیقت مواجه شود ،باید قدرش رابداند. هر تکیه گاهی بجز خداوند بی اساس و پوشالی است و نمیتوان بآن تکیه کرد.و خداوند این حقیقت را در حوادث گوناگون به مانشان میدهد. بهمین جهت است که میزان نجات و رستگاری آدمی به میزان خلوص نیت و باطن اوست.هرچقدر در درون و باطن خود به آن جقیقت اصلی تکیه کرده باشد بهمان اندازه از توفیق بیرونی بهره مند میشود.پس اگر میخواهیم توفیقی در بیرون نصیب ماشود بر پاک کردن سر و درون خود بکوشیم!
اگر خواهی که گردی بنده خاص
مهیاشوبرای صدق و اخلاص!
@namazesobh
در آیات 24تا26سوره ابراهیم خداوند به شجره طیبه و خبیثه مثال میزند و ویژگیهای آندو را بیان میکند و میفرماید که شجره پاک و طیب بدلیل اینکه ریشه درستی دارد هم ثبات و قرار دارد و هم میوه و نتایج زیبا برخلاف درخت ناپاک که نه قراری دارد و نه ثمری! (الم تر کیف ضرب ا...مثلا کلمه طیبه کشجره طیبه....)
واقعیت این است که همیشه چشمها به ظواهر دوخته است در حالی که اساس مربوط به باطن و ریشه است و غفلت از ریشه همه وجود انسان را میخشکاند.آنوقت هر چه هم سخن از زیبایی و تقوی و پاکی بگویی هیچ ثمری نخواهد داشت چرا که این سخنان ، الفاظی بی محتوی و فاقد ریشه است و بنابراین حیات ندارد و همانند گل مصنوعی که تنها یک زیبایی ظاهری و فریبنده داشته و هیچ کس از بو و عطر آن معطر نمیشود ، هیچ کس از چنین مواعظی بهره نمیبرد.سخنی که از حضرت علی ع در مطلب روز گذشته نقل شد نیز اشاره به همین نکته داشت .وقتی نفس و باطن آدمی فاسد شود معنایش آنست که درخت وجودش آسیب دیده است و در چنین جایی تنها باید ریشه را درمان کرد! و تا ریشه ها درمان نشوند درخت وجود اصلاح نخواهدشد.
دل اگر پاک بود جلوه گه نور خداست
سینه پاکدلان آینه دوست نماست
زاهدا از چه به تزویر شوی درمحراب
این چه زهدی است که آلوده به نیرنگ و ریاست!
@namazesobh