همیشه وقتی در آرامستان واز کنار قبرها عبور میکنم، اشخاصی برایم جلب توجه میکنند که تا روزهای پایان عمرشان ، آنهارا میدیدم که لبریز از دغدغه های دنیوی هستند.وقتی با آنها صحبت میکردی بنظر میرسید که هنوز دهها سال دیگر قرار است زنده بمانند اما چند روزی طول نکشید که میبینی در خاک آرام گرفته اند.
براستی وقتی در دعاها میخوانیم که : اللهم لاتجعل الدنیا اکبر همنا یعنی خدایا دنیا را هم و مقصد اصلی ماقرارمده.پس معلوم میشود که همیشه چنین خطری وجود دارد.خطر آنکه ذهن انباشته شده از تعلقات و دغدغه های تخیلی و توهمی درخت وجود مرا بخشکاند و نگذارد که زیبایی و طراوت بهار را استشمام کنم.بهاری که از دل جوانه میزند و همه توهمات زمستانی ذهن را کنار میگذارد .بهاری که با درک عظمت حق در همه هستی صورت میگیرد و همه امواج باطل را فرو مینشاند.وبراستی تنها راه رهایی از سروصدای پوشالی باطل همان است که حقیقت هستی را در اندرون وجودت بیابی.آنگاه است که درک میکنی هرچه هست فقط اوست و غیر او توهم وخیالی بیش نیست زیرا همه چیز اسما و صفات الهی است. کافی است همین حقیقت را که پس از مرگ برهمگان آشکار میشود در خودت بیابی...آنگاه شکوفه های بهار در دلت جوانه میزنند!
تودر خوابی و این دیدن خیال است
هرآنچه دیده ای از وی مثال است
به صبح حشرچون گردی تو بیدار
بدانی کان همه وهم است و پندار
@namazesobh
گاهی خداوند از فرط محبت بنده خودش را شگفت زده میکند! وچنان اسباب رحمت خودش را میگشاید که درباور نمیگنجد.ماه رجب المرجب از آن فرصتهاست.فرصتهای نابی که اگر قدر بدانی تورا شیفته و مجذوب میکند! و چقدر شیفته اوشدن زیباست! بهاری است که میتواند برای همه فصول دیگر به تو قدرت و نیرو ببخشد بشرط آنکه از این بهار دل انگیز توشه برگیری.کافی است خالص و بی ریا باشی! که در این بارگاه رمز عبور بی ریا بودن است! وقتی این رمز را بهمراه داشتی همه درها برویت گشوده میشود! ندای عجیبی بگوشت میرسد: تو بنده منی...وارد در ماه خودم و رحمت خودم شده ای! گویا همه بارگاه عرش الهی برای تو آزین شده است! و چه شگفتی از این بالاتر...الشهر شهری والعبدعبدی والرحمه رحمتی....!
خدایا ..مرا لیاقت همنشینی باتو نیست اما وقتی میگویی انا جلیس من جالسنی! شوق و رغبت در من ایجاد میشود! مرا لیاقت بندگی..نیست اما کلام شوق برانگیزت در من شعف حضور میآفریند! و ...یکپارچه وجودم را التهاب تو فرامیگیرد...در این روزی که به شب رغبت خودت منتهی میشود از خوانی که گسترده ای بی نصیبم قرار مده!
به دورلاله قدح گیر و بی ریا میباش
به بوی گل نفسی همدم صبا میباش
نگویمت همه ساله می پرستی کن
سه ماه می خور و نه ماه پارسا میباش!
@namazesobh
شاید یکی از علایم متفاوت ماه شریف رجب همین دعایی باشد که به "خاب الوافدون" مشهور است.دلیلش هم این است که با عبارت"خاب الوافدون علی غیرک" آغاز میشود و این عبارت چقدر عجیب است! همانند یک زلزله همه وجود آدمی را میلرزاند.نمیگوید شاید چنین و چنان شود بلکه میگوید (خاب) یعنی دیگر تمام شد! خسارت زده شد! مگر چه اتفاقی افتاده که با چنین جمله ای آغاز میکند! معلوم میشود سراغ غیر خدارفتن چقدر آدمی را از مسیر دور میکند! ...بهرحال ماه خاب الوافدون..فرا رسید بدون این که برایش آماده شده باشیم! هرچند این عدم آمادگی موجب شرمندگی است اما مثل همیشه باز هم به خودش پناه میبریم که راهی غیر از این نیست.کاش میشد همه وجود را از غیر تهی کرد و تنها آماده پذیرش دوست شد.وقتی درونت از هرچه غیر اوست خالی شود آنگاه او در وجودت مینشیند! وقتی از غیر او نیست میشوی آن هستی واقعی در تو پدیدار میگردد.وقتی درونت چون "نی" خالی میشود صدای او در فضای وجودت میپیچد...پس در این فرصت کوتاه باقیمانده تا این ماه شریف راهی نمانده جز آنکه قلبهای مرده خویش را در دست بگیریم و از خودش بخواهیم که هرطور خودش میداند از "غیر" تهی سازد! و باز هرجور خودش میداند از خودش نورانی کند ...چون تنها خود اوست که یخرجهم من الظلمات الی النور!.....
پس عدم گردم عدم چون ارغنون
آیدم کانا الیه راجعون!
@namazesobh
شاید یکی از علایم متفاوت ماه شریف رجب همین دعایی باشد که به "خاب الوافدون" مشهور است.دلیلش هم این است که با عبارت"خاب الوافدون علی غیرک" آغاز میشود و این عبارت چقدر عجیب است! همانند یک زلزله همه وجود آدمی را میلرزاند.نمیگوید شاید چنین و چنان شود بلکه میگوید (خاب) یعنی دیگر تمام شد! خسارت زده شد! مگر چه اتفاقی افتاده که با چنین جمله ای آغاز میکند! معلوم میشود سراغ غیر خدارفتن چقدر آدمی را از مسیر دور میکند! ...بهرحال ماه خاب الوافدون..فرا رسید بدون این که برایش آماده شده باشیم! هرچند این عدم آمادگی موجب شرمندگی است اما مثل همیشه باز هم به خودش پناه میبریم که راهی غیر از این نیست.کاش میشد همه وجود را از غیر تهی کرد و تنها آماده پذیرش دوست شد.وقتی درونت از هرچه غیر اوست خالی شود آنگاه او در وجودت مینشیند! وقتی از غیر او نیست میشوی آن هستی واقعی در تو پدیدار میگردد.وقتی درونت چون "نی" خالی میشود صدای او در فضای وجودت میپیچد...پس در این فرصت کوتاه باقیمانده تا این ماه شریف راهی نمانده جز آنکه قلبهای مرده خویش را در دست بگیریم و از خودش بخواهیم که هرطور خودش میداند از "غیر" تهی سازد! و باز هرجور خودش میداند از خودش نورانی کند ...چون تنها خود اوست که یخرجهم من الظلمات الی النور!.....
پس عدم گردم عدم چون ارغنون
آیدم کانا الیه راجعون!
@namazesobh
آدمی همواره در میانه یک انتخاب قرار دارد.یکسوی این انتخاب شادی و رضایت موقت و البته چشم فریب است و آن سوی دیگر رضایت پایدار و البته نه چندان فریبنده! قرار دارد.پوشش ظاهری آن امر پایدار ممکن است چندان چشم نواز نباشد بلکه حتی گاه خلاف آن بنظر برسد اما جلوه ظاهری آن امر موقتی ممکن است جذاب و فریبنده باشد.در آیه 26سوره رعد میفرماید: و فرحوا بالحیاه الدنیا وماالحیاه الدنیا فی الاخره الا متاع...فرح همان شادی موقتی است که آدمی را فریب میدهد! همانند رضایتی که از تشویق اطرافیان پیدا میشود.و حال آنکه رضایت پایدار زمانی است که درون حود انسان زیبا و قشنگ باشد چرا که این باطن همیشه همراه اوست .اگر درون آدمی تاریک باشد به دیگران پناه میبرد اما به رضایت پایدار نمیرسد.رضایت پایدار فقط زمانی است که نور الهی درون خودت را نورانی و شاد کرده باشد. رضایت بدست آمده از دنیا همانند امواجی است که بسرعت از بین میروند .اما وقتی چشم از این امواج فرو ببندی به آرامش دریا میرسی که همیشگی است.البته موج هیجان و سروصدای ظاهری دارد ولی دوامی ندارد.باید مراقب باشی فریب این طمطراق ظاهری را نخوری.با دروغ و فریب و تملق و تظاهر و غیبت و تقلب و...نمیتوان به رضایت پایدار رسید! همه اینها در نهایت برای چند لحظه تورا شاد میکنند اما حسرتی ابدی را به همراه خواهند داشت.فقط زمانی میتوانی از خوان آسمانی بهره مند شوی که از این طعام و شراب موقتی دل بکنی! وقتی دهان را از اینها ببندی برسر سفره همیشگی الهی قرار میگیری ....
این دهان بستی دهانی بازشد
تاخورنده لقمه های راز شد
لب فروبند از طعام و ازشراب
سوی خوان آسمانی کن شتاب!
@namazesobh