آدمی موجود شگفتی است...یکی از وجوه عجیب او عمق "تنهایی" اوست. عمدتا در دنیا با کسانی که در اطراف اوهستند ظاهرا این تنهایی از بین میرود اما این فقط ظاهر قصه است! لایه های تنهایی او بسیار عمیق تراست..
وشاید دلیل این که دل انسان جز با خدا آرام نمیشود همین عمق تنهایی باشد.حال سخن در اینست که آدمی هرچه زودتر این حقیقت را درک کند بنفع اوست زیرا زودتر بسراغ اصلاح خودش میرود! زودتر متوجه میشود که در نهایت او میماند و اعمال خودش! و اعمال او همراهانی هستند که هیچگاه از او جدا نمیشوند.در روایات داریم که هنگام ورود انسان به قبر اعمالش به شکل زیبا یا زشت در کنارش ظاهرمیشوند وباز در قیامت که همه از یکدیگر فرار میکنند! حتی نزدیکترین افراد از هم فراری هستند!یوم یفر المرء من اخیه و امه و ابیه....و آنجا عمق تنهایی او معلوم میشود! ...
@namazesobh
بسیاری از مواقع ما از غربت امام معصوم سخن میگوییم و عمدتا هم از این مفهوم غربت ظاهری را میفهمیم.مثلا میگوییم امام رضا ع که غریب نیست چون قبر و ضریح و بارگاه و زایر و آستان دارد اما ایمه بقیع غریبند چون هیچیک از اینها را ندارند.اما این معنای ظاهری غربت است! غربت واقعی یک شخصیت بزرگ مانند امام ع باین است که افکار و رفتار و اهدافش در میان دوستدارانش غریب باشد.و باین معنا ما با غربتی عمیق تر روبرو هستیم.در بسیاری از اوقات امام ع در میان زایران و سینه زنانش هم غریب است چون بدنبال چیزی نیستند که امام برای آن بشهادت رسید.امام جان خود را برای اجرای حق و راستی و درستی از دست داد .اما اگر کسی که خودرا پیرو امام میداند برخلاف این مرام امام حرکت کند امام را تنها گذاشته است.بکوشیم که مابر غربتش نیفزاییم!
@namazesobh
یکی از مهمترین آثار پذیرش ولایت الهی آن است که خداوند او را از ظلمات نجات بخشیده و وارد وادی نور میسازد.یخرجهم من الظلمات الی النور.وکسی که با نور آشنا میشود محال است بخواهد به ظلمت و تاریکی برگردد.لذا ثبات قدم و آرامش نفس پیدا میکند.او نور را با همه وجودش یافته است! و آبا چنین کسی با آنکه در ظلمات و تاریکیها بسر میبرد قابل قیاس است؟ در ماجرای کربلا برخی از یاران حسین ع با قرار گرفتن در شعاع نورانی حضرت آنچنان نورانی شدند که لحظه ای هم در مسیر حق تردید به دل راه ندادند."زهیربن قین" از کسانی است که تنها با یک ملاقات که آنهم به تشویق همسر مومنه اش صورت گرفت از ظلمتکده شک و تردید به سرای نورانی یقین پا گذاشت.فمالبث ان جاء مستبشرا قد اشرق وجهه!... همراهی با مصایب حسینی میتواند چنین اشراق و نورانیتی را بهمراه داشته باشد ان شاءا....! و امیداست که در این روزها از آن بی نصیب نمانیم انشاءا...
@namazesobh
روایت معروفی است که : ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه..براستی که حسین ع چراغ هدایت و کشتی نجات است.اما ببینیم که ما چگونه غرق میشویم و این کشتی قرار است در کدام دریا ما رانجات دهد؟ چه دردو مرضی است که ما را به سرحد مرگ کشانیده و او چگونه ما را درمان میکند؟ شاید یکی از بدترین تفاسیر این باشد که ما بهر گونه که در دنیا زندگی کنیم و بهرنحو که همه فرصتهارا در اینجا تباه کنیم و هر ظلم و جفایی را مرتکب شویم او در سرای جاویدان واسطه میشود و مارا از عذاب نجات میدهد .تنها کافی است سالی یکبار چند قطره اشک در عزایش بریزیم!!
بنظر نمیرسد چنبن تفسیری با هیچ منطقی قابل دفاع باشد .و این جفای به خود او نیز هست.اما میشود چنین گفت که حسین ع با بیدار کردن عقل و وجدان و قلب و دل ما در ما تحولی ایجاد میکند و دل مرده ما را شفا میدهد.او ما را از مرگ تفکر میرهاند.او ما را از دریای جهالت نجات میدهد.او کاری میکند که ما در همین دنیا سبک زندگی خود را عوض کنیم.اشکی که در عزایش میریزیم میتواند عامل ایجاد این تحول در درون ما شود تا پس از ایام عزای او و سپری کردن کلاس ابن آموزگار بزرگ بشری عیار انسانیت ما در همه جنبه ها بهبود پیدا کند.او به ما کمک میکند که در همین دنیا انسانی بیندیشیم و انسانی عمل کنیم و انسانی آزاده باشیم.آزاد باشیم و حق را قربانی منافع پوچ و خیالی دنیوی خود نسازیم.و صدالبته که اگر زندگی دنیای ما انسانی شد در آخرت هم از نجات یافتگانیم.انشاا...
@namazesobh
هدفی که در هر عملی از انسان باید تعقیب شود رهایی از کثرات دنیا و رسیدن به مقام توحید الهی است.همراهی با مصایب سالارشهیدان نیز برای همین جهت است که بهره ای از آن مقام وحدت نصیب ماگردد.چرا که آن حضرت و اصحابش خود درحادثه عاشورا به انقطاع کامل از غیر حق و ورود به حریم امن الهی نایل شدند. بی جهت نیست که در روز عاشورا هرچه به لحظه وصال نزدیکتر میشدند جهره حضرتش برافروخته تر و شاداب تر میشد..واینچنین است که عزاداری براین مصیبت راهی است برای پاک کردن جان و روح خویش از کثرات عالم دنیا و ورود به مقام توحید الهی! رزقناا...انشاا...
@namazesobh