این روزها پیدا کردن همراهان بهشتی سیرت کار دشواری شده است! کسانی که دلی فراخ وگشاده دارند و در مصاحبت و همراهیشان بلندنظری حاصل میشود و غم ها از دل میرود و عالم برتو تنگ جلوه نمیکند! آری اینها خلق و خویی بهشتی دارند.عیب دیگران را نمیجویند و جهان را بر خود و دیگران تنگ نمیکنند.برای همگان خیر طلب میکنند. چه اینکه اینها اوصاف الهی است.خداوند گشاده دست و بلند نظر و کریم و بخشنده و خیرخواه دیگران است.عیوب بندگانش را میپوشاند و از خطایشان در میگذرد.چگونه ممکن است کسی که مومن باین خدای مهربان و بخشنده است دچار تعصب و تنگ بینی و تاریک اندیشی باشد؟ کمترین اثری که خلق و خوی بهشتی دارد اینست که همراهی باآنان امید بخش و طرب آور و دلگرم کننده است.
در روزهای آغازین ماه ذی القعده که شروع مراقبت بندگان خوب خداست ، همان ها که وجودشان طرب خیز و فرح بخش است و کرامت را در خود محقق ساخته اند و در ایام ولادت حضرت معصومه س از خداوند بخواهیم که خلق و خوی ما نیز بهشتی شود!
که افسون خواند در گوشت که ابرو پرگره داری؟!
نگفتم با کسی منشین که باشد از "طرب" عاری؟!
@namazesobh
وقتی تذکر و توجه به خدا در دل توست همه وجودت امید و عشق است! و به هر میزان که از دوست فاصله میگیری از شادیت کاسته میشود! چون او مطلقی است که هیچ نقص و محدودیتی در او نیست ووقتی بااو هستی تو هم احساس نقص و محدودیت نمیکنی اما باندازه ای که تذکر به او را از دست میدهی یاس و نومیدی بسراغت میآید.گویا همه ماجرای خلقت برای همین است که "با او بودن" را بیشتر تجربه کنی.در همه حال و در همه ارتباطها...وقتی اینچنین شد همه کس و همه چیز برایت قابل تحمل و بلکه دوست داشتنی خواهدشد.یاد او بمنزله روح حیاتی است که در کالبد بی جان دمیده میشود.وقتی "حیات" هست تازگی هست،شادابی هست،احساس و نشاط هست، امید و آرامش هست و....اما در یک کالبد بی حیات هیچیک از اینها نیست.پس نشاط ما مربوط به "حیات" درون خود ماست و نباید آن را از دیگران بخواهیم که بما هدیه دهند! البته بمیزانی که اطراف ما حیات در جریان است این حیات تشدید خواهد شد...
در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد
حالتی رفت که محراب بفریاد آمد
@namazesobh
شاید در آغاز که با امری سطحی روبرو میشویم عمق مشکل را درنیابیم ولی واقعیت اینست که سطحی بودن اعتقاد ریشه بسیاری از مشکلات بعدی است.بنابراین اگر بخواهیم معنای واقعی هر حقیقتی را دریابیم چاره ای جز عمیق شدن در آن نیست.اساسا امور سطحی همانند ماسک صورت میمانند که هیچ ارتباطی با خود ما ندارند و براحتی از ما جدا میشوند.چرا در قرآن نسبت به نفاق اینقدر حساسیت نشان داده شده است؟ چون نفاق ،تنها اثرش تخریب خود و دیگران است.هم خودش بهره ای از آن لایه سطحی نمیبرد و هم دیگران را به آن حقیقت بدبین میسازد.همیشه بیشترین آسیب را پیروان سطحی نگر به یک عقیده درست وارد میسازند.عقیده سطحی کاملا متزلزل است و بااندک شبهه ای ازبین میرود.شاید یکی از آثار مهم "عمل" همین است که سبب میشود رفتار ظاهری ریشه ای در درون جان انسان پیدا کند که وقتی ریشه یافت براحتی از بین نمیرود. کسانی که عقلشان به چشمشان است فریب تظاهرات یکساعته و موقتی جمعیتهایی را میخورند که دچار شور و احساسی آنی شده اند و از این حقیقت غافلند که شور حاصل از یکساعت براحتی در ساعات آتیه از بین میرود.و اهمیت معرفت و شناخت و عقلانیت و تفکر و تامل و...در همینجاست.تعقل و تفکر است که میتواند اعتقادی را در انسان چنان عمق بخشد که به شجره ای طیبه تبدیل شود و آثارش را هرروز بیشتر از قبل در زندگی مشاهده کرد.(مثل کلمه طیبه کشجره طیبه اصلها ثابت و فرعها فی السما)
@namazesobh
وقتی در جستجوی محبوبی باشی کافی است خبری از او بیابی.بخصوص وقتی مطلع شوی که او هم عنایتی بتو داشته و علاقه مند بتوست.بمجرد اینکه از این امر باخبر میشوی گویا نوعی آرامش عمیق بر وجودت حاکم میشود و از آن پس اشتیاق دیدار در تو افزون میشود و هر آنچه ربطی به این دیدار نداشته باشد در نظرت بی اهمیت جلوه میکند و اینچنین است که خودبخود از بسیاری کنشها و واکنشهای دردسرساز دنیا نجات پیدا میکنی.این همان "غنی"و بی نیازی است که در شادابی آدمی بسیار موثراست.وقتی در خود نیاز و احتیاجی نمیبینی دغدغه های بسیاری رخت از میان برمیدارند..البته همه اینها محتاج معرفت است.هرچه قدر و ارزش هم صحبتی با یار در نگاه مابیشتر باشد آن جستجوی "غیر" کمتر میشود و در نتیجه بیشتر به "وحدت"احساس نزدیکی میکند و کسی که امکان هم صحبتی یار برایش میسر شده است ،همان کسی که مدتها بدنبال این یارخودش در جستجو بوده و هم اینک اورا یافته است، برای او بالاترین مطلوب تحقق یافته و دیگر چیزی نمیخواهد.
یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس!
@namazesobh