زیبانگری توحیدی

جمله معروفی است که از زینب کبری س شنیده ایم که فرمود:مارایت الا جمیلا یعنی جز زیبایی چیزی ندیدم.بنظر میرسد چنین سخنی جز در قاموس نگرش توحیدی معنا ندارد.اگر آدمی از منظر الهی ننگرد نمیتواند همه چیز را زیبا ببیند و اتفاقا گرفتاریهای بشر هم در همینجاست که نمیتواند چنین نگاهی داشته باشد.بهمین جهت است که همواره شاکی است بجای آنکه شاکر باشد! و البته اگر از منظر بشری و دنیوی بنگریم حق با اوست.لذا بشر برای رهایی از این حالت آزار دهنده شکوه راهی ندارد جز اینکه از سطح محسوسات به سطح معقولات سفر کند.در بسیاری از آیات قرآن هدف از آیات الهی را تعقل میداند."اناانزلناه قرآنا عربیا لعلکم تعقلون" سوره زخرف .آیه 3. و البته این مضمون دربسیاری آیات تکرار شده است.بیک معنا همه انسانها سطحی از تفلسف یا فلسفه ورزی را درزندگی نیاز دارند زیرا تا از حضیض حس گرایی به اوج تعقل انتقال پیدا نکنیم امکان ندارد که حالت "شکایت" به حالت "شکر" تبدیل شود! ظاهر زندگی شخصیتی مانند زینب کبری جز مصیبت و درد و رنج و ظلم و عداوت و...نیست پس چگونه او همه اینها را "زیبا" میبیند؟ و تازه زینب در همین فضای بدعهدی و مظلومیت از دنیا میرود.در همین زمانه غریبی که حسینش را و عشقش را خارجی میخوانند و با شهادت او بخدا تقرب میجویند! در همین شرایط از دنیا میرود.او هیچگاه شاهد گسترش این عشق در قلوب بشری نیست...اما با همه اینها میگوید من جز زیبایی ندیدم.براستی آیا جز با نگاه توحیدی میتوان چنین نگریست؟  و آیا اگر نگاه ما نگاه زینبی باشد در هیچ شرایط و زمانی میتوانیم جز زیبایی ببینیم؟! پس ما کجاییم و زینب کجا؟!

 یکی درد و یکی درمان پسندد

یکی وصل و یکی هجران پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجران

پسندم آنچه را جانان پسندد

@ namazesobh