سرمایه محبت

با وجود اینکه آدمی مامور به کسب معرفت وفضیلت است ،اما هیچ گاه نباید توجه و تکیه اش به دانش و فضیلت خودش باشد.او در هیچ حالتی نباید از این امر غافل شود که در فقر و نیاز مطلق قرار دارد و تنها توجه به این فقر و نیازمندی است که زمینه معرفت حضرت حق رافراهم میکند.خداوند خودش در سوره فاطر آیه 15میفرماید:یاایهاالناس انتم الفقراء الی ا..وا..هوالغنی الحمید!  ای مردم، شما فقیران و نیازمندان درگاه حق هستید و تنها خداست که بی نیاز و ستوده است.توجه به این عجز وفقر است که زمینه معرفت خدارا فراهم میکند و  اورا به آستان محبتش میکشاند.و همین عشق و محبت به اوست که دستگیر ونجات بخش آدمی میشود.واین شوق و اشتیاق به محبوب است که سبب میشود دیده باطن بروی او گشوده شود و در همه ذرات هستی جمال زیبای محبوب را مشاهده کند! وباز بر عمق معرفتش به حقارت خود و عظمت محبوب افزوده شده و شیفتگی اش به دوست افزون شود.وچه سرمایه گرانبهایی است این عشق و محبت ! بی جهت نیست که بزرگان معرفت جز عشق و شیفتگی به جمال محبوب را از اونمیخواستند.

آنان براستی دریافته بودند که هرچه هست لطف و عنایت اوست و بنابراین دیدن "غیراو"شرط انصاف ومروت نیست.وچه زیبا فرمود حافظ شیرین سخن:

عاشق شو ور نه روزی کارجهان برآید

ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی!

@namazesobh