معیت با حسین ع

در پایان زیارت اربعین میخوانیم..فمعکم معکم...یعنی حاصلی که از این زیارت میطلبیم درخواست معیت و همراهی با امام است.این معیت تنها ظاهری نیست بلکه معیت و همراهی باطنی هم هست.وقتی نور وجود امام در باطن وجود ما و همراه ما باشد عبور از ظاهر دنیا برای ما آسان میشود.عبوری که اگر نباشد آدمی در گرداب دنبا فرو میرود بی آنکه خودش بداند و حتی بخواهد! گرداب دنیا امری است جدی و تا پروای حق و تقوای اله در وجود آدمی شکل نگیرد خطرش باقی است! بی جهت نیست که ندای " افلا تتقون" از همه صفحات قرآن بگوش میرسد.دنیا تنها بستر رشد است و نه مقصد...و حسین ع واصحاب و اهل بیتش دنیا را با همه کرو فرش چنان به بازی میگیرند که قرنهاست افکار واندیشه ها در پی تحلیل آنند.آری! وقتی عشق حسین وجودت را دربرگرفت، همه ترسها و دلهره هایی که حربه شیطان برای کشاندن تو بسوی دنیاست ازمیان میرود.چرا که باطن و حقیقت عالم برتو مکشوف شده است! و چه عجیب است! باطل سر حق را برنیزه میکند که ترس از قدرت خودش را نشان دهد اما این سربالای"نی" ندای حق طلبی را در باطن تاریخ بودیعه مینهد! نکته اینجاست که کسی راتوان مقابله بااراده حق نیست! و اگر او بخواهد موسی را در کاخ فرعون پرورش میدهد و ابراهیم را در دل آتش نگهمیدارد و یونس را در شکم ماهی! کافی است همراهی باطنی با امامت پیدا کنی .دیگر جوهر وجودت در برابر همه شلاقها و زنجیرهای  پوشالی دنیا مقاوم و شکست ناپذیر میشود...السلام علی الحسین.....

@namazesobh