آرامش در بندگی!

بی تردید یکی از مهمترین خواسته های هر انسان رسیدن به آرامش درونی است.اما چرا گاه علیرغم تلاش زیاد به چنین نتیجه ای نمیرسد؟ پاسخ این سوال چندان دشوارنیست! و آن این است که خودش را تسلیم اراده الهی نکرده است! وضعیت ما در دنیا شبیه کودکی است که وقتی به تدبیر بزرگترها اعتماد دارد به راحتی بازی خودش را میکند و نگران اتفاقاتی که رخ میدهد نیست! چون میداند که بزرگترها هستند! ولی اگر او چنین اعتمادی نداشته باشد و بخواهد کار بزرگترها را انجام دهد اصلا خاطر آسوده و شادی برای بازی ندارد! هرصدایی او را مضطرب میکند که نکند سقف خانه بر سر من فرود میآید! حقیقت این است که تدبیر عالم در دست اوست و تنها به خودش باید تکبه کرد.تکیه کردن بر "غیراو" هرچه که باشد از مال ومقام گرفته تا جاه و اعتبارو...سرابی بیش نیست.این سرابها تنها بر اضطراب و دلهره آدمی میافزایند.مدتی خیال میکنی که تکیه گاه خوبی هستند: الذی جمع مالا و عدده یحسب ان ماله اخلده کلا لینبذن فی الحطمه! خیال میکند این کثرات باو آرامش خواهد داد اما در حقیقت بادست خودش خویش را گرفتار آتش میکند! حقیقت آن است که غیراو سرابی بیش نیست و هیچ کاری از این سراب برنمیاید.این است رمز اینکه آرامش تنها در بندگی و تکیه بر او حاصل میشود!

@namazesobh