"خودت" را دریاب!

یکی از آثار زندگی اجتماعی آن است که معمولا توجه آدمی را از خودش معطوف به دیگران میکند به گونه ای که پس از مدتی متوجه میشود که همه کارهایش را بخاطر خوشامد و بدآمد دیگران انجام داده است و اصلا توجهی به خودش نداشته است.وحال آنکه از مدح و ذم دیگران چیزی برایش باقی هم نمیماند.دل خوش کردن به این امور همانند خانه ساختن در مسیر سیل است که در یک لحظه از بنیان برچیده میشود.وقتی به پایان عمر میرسی ، در شرایطی که بیش از همیشه به دستگیری دیگران محتاج هستی میبینی از همیشه تنهاتری! و خبری از آن همه تحسین ها و تشویق ها نیست.همه ماجرای دنیا همین است که اگر در اصلاح خودت و نیات خودت نکوشی در پایان چیزی در دست نخواهی داشت.به تعبیر زیبای قران تو تنها وارد دنیا شده ای وتنها هم از آن خارج شده و تنها به نزد پروردگارت برمیگردی.تنهایی یک حقیقت است که راه فراری از آن نیست.پس هرچه زودتر این حقیقت را دریابی فرصت بیشتری برای این خواهی داشت که به "خود" واقعی ات برسی! آن وقت میفهمی که هیچ چیزی جز صداقت و اخلاص به کارت نمیآید! زیرا هر کاری که برچسبی غیر از این داشته باشد اساسا جزو سرمایه تو محسوب نمیشود.وجالب اینجاست که هرچه بیشتر از این "خود" اصلی مراقبت کنی هم رضایت "خدا" را تحصیل کرده ای و هم بیشترین منفعت را برای جامعه داشته ای ، چون کسی که مراقب خودش هست جز راستی و درستی از او سرنمیزند....چون فهمیده است که هیچ چیز جز این نفعی به حال "خودش" ندارد!

@namazesobh