لذت رهایی از غیر!
آدمی تنها موجودی است که درک دارد،احساس دارد، ننهایی را حس میکند، از همدلی دیگری احساس خوشی پیدا میکند و....
دقیقا بهمین دلیل است که غم وغصه بسراغش مبآید، نگرانی اورا آزرده خاطر میکند، استرس و اضطراب داردو.....
وباز بهمین جهت است که به دیگرانی که مثل خود او هستند،یعنی این احساس مشترک رادارند،به دیگر آدمیان دل میبندد و با آنها لحظات خوش را تجربه میکند.اما دیگر انسانها مثل خودش محدودند،و دچار نقص و عجزند و این محدودیتها و نقصها سبب میشود دربسیاری موارد نتوانند خواسته اورا تامین کنند ودرنتیجه احساس شکست و نومیدی بسراغش میآید.
این جریانی است که همواره در زندگیهای ماتکرار میشود.گاهی از شخص و یااشخاصی دلگیر میشویم و بدیگری دل میبندیم اما بازهم به نتایج مشابه میرسیم.اما ریشه مشکل در این است که در حقیقت هیچکدام از انسانها نمیتوانند تکیه گاه ماقرار گیرند زیرا همه آنها محدود و ناقصند ! تنها یک موجود کامل و عالم و ....میتواند نقطه اتکای ماباشد .پس اگر بتوانیم از تکیه به موجودات محدود رهاشده و آن موجود مطلق را پیدا کنیم به لذتی اساسی دست یافته ایم! و چنین مطلقی تنها خداوند است. وقتی آن مطلق را یافتیم از همه این نگرانیها نجات پیدا میکنیم.زیرا ماتنها باید پاسخگوی باو باشیم.درنتیجه نه اندیشه های باطل بسراغمان میاید و نه هیچگاه راه برمابسته میشود زیرا او به همه احوال ما آگاه است و در عین حال همواره آغوش او برای پذیرش ما باز! و این است لذت دایمی که تنها در پناه او حاصل میشود. وعلی الله فلیتوکل المومنون
