یکی از خصلتهای ما انسانها این است که آنچه داربم را نمیبینیم! ولذا همیشه چشممان بسوی چیزهایی است که نداریم! پس همیشه حسرت بدلیم!چون تا هست که قدر نمیدانیم ووقتی هم که قدردانش میشویم که نیست! و این یکی دیگر از حکایات عجیب زندگی ماست!
اگر یادمیگرفتیم که میدیدیم آنچه داریم آنگاه چند نتیجه داشت:
اولا شاکر میشدیم وخدا میداند که شاکربودن چه نعمت بزرگی است و بسیاری از ماها به چه راحتی این نعمت را ازخود دریغ میکنیم.شکر از سرمایه هایی است که بی هیچ هزینه ای در اختیارما قرار میگیرد.هزینه اش فقط یک جو معرفت است....شخصا عاشق آدمهایی هستم که بظاهر چیزی ندارند اما همه وجودشان شکر است!
ثانیا از بودن این نعمتهای دم دستمان لذت میبردیم! چقدر فرزندانی که سالها حسرت لحظه ای بودن کنار پدر ومادر را بدل دارند!...
وقتی نعمت را نمیبینی از بودنش شادمان نمیشوی واین شادی از دستت میرود.وزمانی میفهمی که اودیگر نیست!
ثالثااگر نعمتهایی که نقدا در کنارما هستند را میدیدیم اینقدر در رنج بدست آوردن آنچه نیست نمیافتادیم! که بسیاری از آنها هم سرابی بیش نیستند! گاه مامیدویم فقط چون بقیه مبدوند! وحتی نمیپرسیم چرا میدوند...شاید آنچه آنها بدنبالش هستند در دست ماباشد!....
بازهم بگویم؟....بگمانم کافی است زیرا از قدیم گفته اند که در خانه اگر کس است یک حرف بس است!
@namazesobh
سلام استاد، عالی بود درواقع اشاره داشتین به این آیفه شریفه :لان شکرتم لاریدنکم.
تسلام برشما....ممنونم.....لطف کردید
چه میشه کرد وقتس انسان تا از دست نده نمیفهمه قدر داشته اش رو ؟
باور کنید گاهی ادم واقعا در نفهمی مطلقه...توی خوابه!
و زمانی میفهمه و بیدار میشه که دیر شده....
من اصلا نمیفهمم چرا باید انجور باشه...انگار یه امر غیر ارادیه....