از میان عوالمی که مخلوق خدای متعال است،
دنیا پست ترین آنهاست! وطبیعتا بواسطه جایگاه نازل دنیا و فاصله گرفتن انسان از عالم ملکوت،
در این دنیا دچار ظلمت و اندوه وحزن میشود.
موجودات دنیوی بدلیل محدودیت و نقصانشان
آدمی را با محرومیت دایمی مواجه میسازند.
رمز بسیاری از حالات شکننده آدمی تکیه بر این اسباب موقتی و غفلت از مسبب الاسباب
است. اسبابی که منشا توجه به کثرات وتشتت خیال و پراکندگی حالات ودرنتیجه غم واندوه است.درچنین شرایط و اوضاع واحوالی آنچه میتواند موجب راحتی و آسودگی آدمی شود،
نوشیدن باده وحدت است که همه این کثرات از این راه ارمیان میروند و ندای لمن الملک طنین انداز میگردد.
اسقنی یارب کاس الوحده
شکرها یمحی ظلام الکثرت
ساقیا آن باده وحدت بیار
تابرد از چهره دل این خمار
عشق وحدت اردمی آید بکار
میکشاند مرتورا تا کوی یار..
آری...تنها توجه به آن وجود واحد است که همه غم و اندوه را ازمیان میبرد
@ namazesobh
ببخشید این متن از خودتونه یا از کتابی مقاله ای؟
سلام.همه این نوشته ها از خودمه!....ممنونم