دلگرمیهای موقتی دنیا

درآیات بسیاری خداوند به بی یار و یاور بودن آدمی در قیامت توجه میدهد...ومالهم من ناصرین...وترکتم ماخولناکم وراءظهورکم....مانری معکم شفعاء....

واین از واقعیات حتمی است.یعنی واقعیت اینست که مابسوی جایی در حرکتیم که هیچ یک از حامیان دنیوی ما کاری از دستشان برنمیآید..وقتی که پدر و مادر وبرادر و...از آدم فرارکنند تکلیف بقیه که معلوم است!

اما چگونه است که این تنهایی حقیقی اخروی اصلا محل توجه ما نیست؟بنظر میرسد یکی از دلایلش دلگرمیهای خیالی است که در دنیا برای خود جسته ایم.تکیه بر مقام و موقعیت و اطرافیان و گروه  و....داریم و همه توجه ما به همین تکیه گاههاست و درجهت افزایش آن تلاش دایم داریم! غافل از آنکه همه اینها در آخرت رنگ میبازند وتنها قلب سلیم است که آنروز بکار میآید!

یوم لا ینفع مال و لا بنون الا من اتی الله بقلب سلیم.....

@ namazesobh