نومیدی ممنوع

بارها شنیده ایم که نومیدی در درگاه الهی بی معناست کمااینکه خداوند هم فرموده است 

انه لاییاس من روح الله الا القوم الکافرون

اما بیاییم ببینیم که چرا نومیدی در اینجا ممنوع است؟ بنظرمیرسد برای فهم این مساله یک مقایسه میتواند راهگشا باشد.

شخصی را درنظر بگیرید که مشکلاتی بصورت زنجیره ای برایش پیش آمده بطوری که سرمایه اش را از دست داده و همه موفعیت اجتماعی اش در مخاطره واقع شده است.چنین کسی در نگاه مردم افت شدیدی پیدامیکند و به روندی نزولی مبتلا میشود.اما حال اگر بخواهیم ارتباط فرد را باخدا درنظر بگیریم قضیه کاملا متفاوت میشود یعنی دقیقا در آن شرایطی که فرد به نقطه صفر میرسد (بانگاه به اعمال و رفتار خودش) در همان وقت هیچ مشکلی برای حضورش در درگاه الهی وجود ندارد!(باتوجه به لطف و عنایت الهی).یعنی همیشه و در بدترین شرایط هم وقتی به لطف خدا متوجه شویم همه چیز درست میشود! و او ما را در هرحالی که هستیم میپذیرد! و بهیچ وجه گذشته تاریک ما را به رخ ما نمیکشد و بهترین موقعیت را بلافاصله در اختیار ماقرار میدهد!!! صرفا بدلیل اینکه ما به بی چاره بودن خود واقف شده ایم! زیرا درک بی چارگی غیر خدا ما را به همه کاره بودن او میرساند....باین دلیل است که ناامیدی در اینجا هیچ مفهومی ندارد!

حال ممکن است این سوال طرح شود که اگر چنین است پس این همه آیات عذاب در قران برای چیست؟

جواب این است که دقیقا این آیات برای آن است که افراد کمتر دچاربی مبالاتی شده و قدم در مسیر نابودی نگذارند یعنی بیشتر کاربرد بازدارنده دارد

@namazesobh