ارزش بی نظیر ابتلاءات
معمولا تصور اولیه براین است که هرچه رنج و مصیبت کمتری در زندگیمان باشد خوش بخت تریم.حال اگر کسی هیچ رنجی را در دنیا تجربه نکرده باشد خوش بخت ترین است؟
بنظر نمیرسد کسی بتواند باین سوال جواب مثبت بدهد زیرا کسی که هیچ رنجی را تجربه نکرده اصلا معنای خوشبختی را بدرستی درک نکرده و لذا معلوم نیست از موقعیت بدون مصیبت خود احساس خوشبختی داشته باشد!
میزان ودرجه احساس خوشبختی به میزان تجربه نقطه مقابل آن است.
حال کسی را درنظر بگیرید که در یک موقعیت بسیاردشوار میان مرگ وحیات قرارگرفته و مثلا درحال غرق شدن است .در این دقایق پایانی که چند ثانیه تامرگ فاصله دارد چه چیزی او را خوشحال میکند؟
آیا اگر در این وضع باو اطلاع دهند که حساب میلیاردی بانکیش ده برابر شده خوشحال میشود؟اگر بگویند برنده جایزه جهانی شده چطور؟اگر بگویند حکم ریاست ممالک...برایش صادرشده..؟میبینیم که این خبرها پشیزی برایش ارزش ندارد! برای او ارزش یک تکه چوب که اورا از غرق شدن نجات دهد بمراتب از همه این مال و جاه و مقام و....بهتراست!
قصه ما ودنیا از همین قراراست .قرآن میخواهد بما بفهماند که متاع دنیا ارزشی ندارد و حیاتبخش نیست.آن تکه چوبها..قایقها..و کشتیهایی که ما را از غرق شدن نجات میدهند مهم است..و آنها همان نیات اخروی ماست..آنها همان فضایلی است که با اعمال خود بدان دست یافته ایم.آن همان کشتی صبری است که در سختیهای زندگی بدست آورده ایم.کشتی تواضع..کشتی توکل....ناو صداقت!..همه اینها سرمایه های ارزشمندی است که جز در سایه ابتلاءات بآنها نمیتوان رسید.
@namazesobh
