طعم شیرین عشق حق!
از روزی که آدمی پا به عرصه دنیا میگذارد حواس او فعال میشود.چشم اوصحنه های زیبا را می بیند.گوش او نغمه های دلکش را میشنود.شامه او بوهای خوش را استشمام میکند.ذاءقه او طعم های لذیذ را می چشد و لامسه اش نیز بهمین صورت فعال میشود.پس از آنکه این تجربه های قشنگ برایش حاصل شد از آن ببعد هروقت صحبت از زیبایی و لذت و ...بمیان مبآید همین موارد در ذهنش تداعی میکند. از شیرینی به یاد خوردنی های شیرین و ....میافتد.اما حقیقت این است که این مقدار تنها یک پایه نخست اولیه است.همه مراتب حقیقی شیرینی و زیبایی و...از اینجا ببعد است.و بمیزان درک آدمی از آن مراحل است که حقیقت خودش رادرک کرده و از غیر رهایی پیدا کرده است.
امام سجاد ع در مناجات عارفین میفرماید:
الهی ما اطیب طعم حبک
وما اعذب شرب قربک
خدایا چقدر خوش طعم و دلپذیراست طعم عشق تو!
وچه گواراست شراب قرب تو!
بی جهت نیست که انسانهای بحق پیوسته همواره در شادی واقعی هستند هرچند ظاهرا ممکن است هزاران مشکل مادی و دنیوی داشته باشند.لذا کاری بشرایط ندارند.چه بر کرسی پادشاهی باشند چه در گوشه زندان از این جهت باکی ندارند....لاخوف علیهم و لا هم یحزنون...
@namazesobh
