دوسال گذشت!

یا نعم الحسیب

دوسال از تاسیس این خانه میگذرد..شاید دوسال قبل که اولین نوشته کوتاه را گذاشتم چندان امیدی به استمرار کار نبود..ولی لطف و محبت دوستان شوقی در ادامه راه ایجاد نمود واینک دوسال از آن تاریخ یعنی دهم بهمن 90 میگذرد...

اما آنچه براحتی از این اتفاق و رخدادهایی شبیه به این که بارها در زندگی همه ما تکرار شده است دریافت میشود همان حقیقت روشن و واضح است که عمر بسرعت در گذر است و اگر از لحظات آن که هم اکنون در دسترس ماست بهره نگیریم  فردا فقط با حسرت ها روبرو خواهیم بود.جالب اینجاست که بدلیل آرمان گرایی که در غالب ما در دوره جوانی هست  به خیال خود به برخی امور کوچک..حرکتهای کوچک..تصمیم های خرد..اهمیت نمیدهیم و همواره تصمیمهای کلان و اهداف بزرگ و ..را با خود و در ذهن خود حمل میکنیم ..و پس از مدتی خسته  و ناامیدتر از گذشته میبینیم که از رسیدن به همان اهداف کوچک هم بازمانده ایم!..و این قصه ای است که هر کسی در زندگی خود بنوعی با آن روبرو بوده است..

در روایات هست که نه امور خیر را کوچک و حقیر تلقی کنیم.. و نه هیچ گناه و خلافی را دست کم بگیریم..چه بسا غضب خدا در همان گناهی باشد که از نظر ما کوچک جلوه کرده و یا رضایت خدا در همان کار خیری باشد که کم شمرده ایم!

و یا در برخورد با افراد و موقعیتها در زندگی هم همینطور است..نه هیچ فردی را بی اهمیت تلقی کنیم و نه هیچ موقعیتی را بی جهت از دست ندهیم چه بسا همان فردی که بنظر ما اهمیتی ندارد ..توجه ما به او تحولاتی بزرگ را در زندگی ما ایجاد کند و یا استفاده از آن موقعیت ایجاد شده در رشد ما بسیار موثر باشد...

نکته ای که در همه این موارد مشترک است همان بهره گیری از فرصتها و از دست ندادن موقعیتهاست...در مناجات خمس عشر امام سجاد ع میفرمایند که خدایا در زندگی من نفحات ارزشمندی را قرار داده ای ..و من خودم را در معرض این نفحات قرار داده ام...این نفحات الهی در زندگی همه ما به صور مختلف رخ داده و میدهد ..منتهی بسیاری از ما قدر این ها را نمیدانیم..و از کنار آنها بسادگی عبور میکنیم..دید عبرت بین نداشتن و آرزوهای دور و دراز در ذهن پروراندن سبب میشود همیشه امور ارزشمند کنار دست خود را نبینیم..و چشم به راه اتفاقات خاص در زندگی باشیم!..

مثلا برای خوذم همیشه جای تعجب داشته که چرا وقتی در مکان مقدسی مانند مکه مکرمه و یا مدینه منوره قرار میگیریم اینقدر نسبت به نماز اول وقت و خواندن قرآن و اموری از این قبیل توجه خاص داریم ولی با برگشتن به شهر و دیار خود همه این توجهات از بین میرود؟!.. مگر خدایی که در سرزمین وحی بود و صدای مارامیشنید در خانه ما و درمسجد محل ما و اصلا در محل کار ما و در کوچه و بازار ما و در برخورد با دوست و آشنای ما و ...حضور ندارد؟.

و یا چرا برای خدمت در مکان مقدسی مانند حرم امام رضا ع ممکن است سالها و ماهها در انتظار بوده و به افراد مختلف مراجعه کنیم ولی در خدمت رسانی به افراد ی که در کنار ما هستند از خانواده گرفته و یا دوستان و ...کوتاهی کرده و گاه ختی فراری هستیم؟...البته تردیدی نیست که خدمت در آستان مقدس حضرت توفیق ویژه است و یا تشرف در امکنه مقدس الهی همینطور منتهی نکته در اینجاست که آن موقعیتهای خاص که همیشه در دسترس نیست..چرا ما موقعیتهای بسیار در دسترس خود را براحتی از دست میدهیم..

بهرحال عمر در گذر است..و روزی نزدیک خواهد رسید که حسرت این فرصتهای از دست رفته برای ما خواهد ماند..

بیا تاقدر یکدیگر بدانیم....که تا ناگه زیکدیگر نمانیم..