الوداع

یارب الغفور

اللهم لا تجعله اخر العهد من صیامی لشهر رمضان و اعوذ بک ان یطلع فجر هذه اللیله الا و قد غفرت لی....

خدای من

چقدر این ساعات پایانی سخت است...

دل کندن از این ضیافت تو...

مهربانم...میدانم الطاف تو همیشه همراه بنده ضعیفت بوده و هست و خواهدبود..

و این شبها و روزها یکی از آن الطاف خاص تو بود...

...و چقدر زود به آخر رسید!..باید با این ضیافت وداع کنم.....وداع با یاری مهربان.. دوست داشتنی..

وداع با سحرهای الهی.. وداع با ابوحمزه..وداع با لحظات ناب افطار......

چه شوقی داشت غروبهای این ماه..به مسجد میرفتی ..همه سر سجاده ها آماده بودند...

چه لطفی داشت شبها..همه دور هم جمع میشدند..قران تلاوت میشد...

و غالبا این بزم روشن تا سحرها ادامه داشت....و اما.. اوج عشق در ابوحمزه بود..

الحمد لله الذی ادعوه فیجیبنی و ان کنت بطیئا حین یدعونی

الحمد لله الذی اسئله فیعطینی و ان کنت بخیلا حین یستقرضنی..

خدای خوبم..با همه وجودم خودم را غرق در لطف تو میبینم..چقدر تو بزرگی.. چقدر مهربانی..

خدای من..میدانم رهایم نمیکنی.. اما میخواهم با همه وجودم شکرت گزارم...

خدایا این حالت ذکر ..را بعداز این ماه..برایم حفظ کن..

خدایا چنان کن که در همه حال فقط تورا ببینم....انس با اسباب مرا از رویت مسبب الاسباب غافل نسازد..

میدانم..که غالبا خیره در اسباب میشوم..در مقدمات میمانم..و یادم میرود که مقصد چیز دیگری بود..

میدانم ..اگر تورا در همه حال بیاد داشته باشم دیگر نگران نتایج نخواهم بود..دیگر رضایت باطن را از دست نخواهم داد..

خدایا کمکم کن..که بعد از ضیافت امسال این حالت ذکر در زندگیم پررنگ تر شود..

خدایا انس مرا باخودت افزون بفرما..شوق مرا در مناجات با خودت شدت بخش..

خدایا مرا از غیر خودت منقطع ..و در عشق خودت مستغرق نما...