سبکباران

مسیر ی که آدمی در زندگی طی میکند بیش از هر چیز نیازمند شناخت و معرفت  است.این معرفت ، در حقیقت همان تجلی  خدای متعال در آیات آفاقی و اتفسی است.بهر میزان که این مشاهده بیشتر و عمیق تر و مداوم تر باشد  طی این مسیر آسانتر خواهد شد.و در حقیقت این همان نسیم های رحمتی است که از سوی خدای مهربان میوزد و انسان های هشیار و بیدار  آن ها را از دست نمیدهند. فرصتی که برای خدمت به دیگران برای کسی فراهم میشود یکی از این نمونه هاست.در روایات میخوانیم که(حوایج الناس الیکم نعم ا...الیکم) یعنی نیازهایی که مردم بدست شما دارند از جمله نعمتهای الهی برشماست!  شاید هیچگاه مابا چنین عینکی به این امور نمینگریم .معنای معرفت , پیدا کردن همین عینک و نگاه در زندگی است.وقتی چنین نگاهی پیداشد یعنی در حوادث عادی روزمره توانستیم تجلیات او را ببینیم آنگاه دیگر تحمل سختی راه بر ما آسان میشود  زیرا سالک طریق همه این قدمها را نزدیک شدن به محبوب خودش تلقی میکند و شوق رسیدن به محبوب تلخی های مسیر را به کامش شیرین میسازد! و خوشا بحال آنان که سبکبار از این گرداب طبیعت نجات می یابند و به ساحل امن جانان راه پیدا میکنند.

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حایل

کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها!

@namazesobh