عبادت و تعقل!

تردیدی نیست که مسیر تعالی آدمی در عبادت و بندگی است اما آنچه اهمیت دارد این است که این عبادت در صورتی به آن تعالی منجر میشود که با تعقل همراه باشد چرا که اساسا بستر رشد و تعالی بستر تعقل و معرفت است یعنی رشد انسان در ناحیه آگاهی و معرفتش به خدای متعال صورت میگیرد و بنابراین طبیعی است که همه حرکات و اعمال ظاهریش باید ارتباطی با آگاهی و تعقل داشته باشد تا موجب حرکت و رشد شود و گرنه اگر به همان ظاهر عمل اکتفاشود چنان اتفاقی نخواهد افتاد.درروایتی از امام باقر ع نقل شده است که وقتی فرزندشان امام صادق ع را در حال طواف مشاهده کردند که با سختی و فشارجمعیت در حال انجام طواف هستند فرمودند که اندکی استراحت کن چرا که : اذا احب ا...عبدا رضی عنه بالیسیر! اگر خداوند بنده ای را دوست داشته باشد عمل کم اورا نیز قبول میکند.پس آنچه از عبادت باید حاصل شود آن عشق و آگاهی درونی است که ملاک سنجش آن تعداد ظاهری عمل نیست بلکه کیفیت باطنی عمل است.بنابراین هرچه آن تعقل که پشتوانه عمل ظاهری است افزایش پیدا کند اثر اعمال در انسان بیشتر ظاهر میگردد.بی جهت نیست که در اکثر آیات قرآن حاصل تلاش انسان را تعقل و تدبر و تفکر و..دانسته اند و باز به همین خاطراست که اولیا و ایمه الهی بیشتر قربانی جهالت جوامع انسانی شده اند تا آنجا که سرور و سالار شهیدان هدف قیام خودش را رهایی جامعه از این جهالت معرفی میکند.این است که ذکر هیچگاه جدای از فکر نمیشود و هر گونه رشدی محصول همراهی فکر و ذکر است! 

سینه صیقل ها زده در فکر وذکر 

تا پذیرد آینه ی دل نقش بکر!

@namazesobh