غنای در فقر!

در آیه 74 سوره قصص میخوانیم:

یوم ینادیهم فیقول این شرکایی الذین کنتم تزعمون؟ یعنی درقیامت بآنها خطاب میشود پس کجایند شریکانی که برای خداوند گمان میکردید؟ این مضمون در آیات بسیار دیگری هم بارها تکرار شده است.اساسا ارتباط انسان باخدا بگونه خاصی است.در اینجا هرچه احساس فقر و نداریت بیشتر باشد ، به غنای بیشتری میرسی! و هرچه تکیه گاه های بیشتری در دل خودت نشانده باشی به ضعف بیشتری دچار میشوی! پس وقتی در زندگی احساس غم و ناتوانی بیشتر بسراغت میآید فرصت مناسبتری است که حقیقت خودت را دریابی! حقیقت تو در همین چند قدمی توست! خدای مطلق و بی نهایتی که تا کنون حجاب تکیه گاههای دروغین اجازه نمیداد او را مشاهده کنی.اما اکنون که به ضعف مطلق رسیدی و همه آن کوههای درون دلت خورد شد ، پرده ها کنار رفت و حقیقت آشکار شد که لمن الملک الیوم؟ ل..الواحد القهار!   حقیقتی که البته در قیامت برهمگان آشکار میشود اما برای تو در همینجا دیدنی شد.بخوبی دریافتی که همه هیچند! و فقط اوست که هست! هم اکنون آرامشی پیدا میکنی چون به حقیقت مطلقی در درون خودت راه یافته ای...حقیقتی که همیشه بود اما تو او را نمیدیدی! پس آنچنان هم که میپنداریم تلخیها تلخ نیستند! شاید آنها مقدمه رسیدن ما به شیرینی بزرگتری باشند. غم بدل راه ندهیم که همیشه هست آن دست گیرنده ای که فقط در چنین وقتهایی او را میبینیم! و وقتی اورا میبینی شرمنده میشوی که تو اینقدر ثروت داشته ای و تابحال نمیدانستی؟ از حالا ببعد دیگر همه چیز رنگ دیگری پیدا میکند.شور وشعفی پیدا میکنی که هیچگاه نداشته ای، زیرا به ثروتی دست یافته ای که پایان ناپذیر است!  ولی از یادت نرود که این چشم را از کجا بدست آوردی! 

جهان آن تو و تو مانده عاجز

زتو محروم تر کس دید ؟ هرگز!

@namazesobh