عمل و شکر!

چه میشود که علیرغم دانسته های بسیار اما دقیقا در وقت نیاز خبری از "عمل" نیست!؟ چگونه است که امروز گمشده همه ناتوانی از انجام چیزهایی است که میدانند!؟البته این سوال شاید پاسخهای متعددی داشته باشد اما یکی از آن پاسخها میتواند به چگونه دانستن ما مربوط شود.شاید درباب فاصله میان آگاهی و عمل بدرستی تامل نکرده ایم.آگاهی تیغی است دولبه! که اگر باعمل بآن شکر آن را بجا نیاوری تبدیل به بت در درون وجودت میشود! و بجای نور وجودت را ظلمانی میسازد!  بهرمقدار که با شکر آگاهی یعنی عمل بآن میشود به رشد و شهود رسید با ترک عمل دچار فساد وطغیان میشوی! این روایت نورانی از امام صادق ع بسیار جای تامل دارد : العلم یهتف بالعمل و الا ارتحل...آگاهی به عمل فرا میخواند امااگر پاسخش را ندادی از وجودت کوچ میکند.و کوچ کردن آگاهی از وجود همان فرو رفتن در ظلمات و تاریکیهاست.بی جهت نیست که در همه جای قرآن ، عمل صالح در کنار ایمان آمده است.والبته توجه داریم که عمل صالح بیش از آنکه حسن فعلش مهم باشد حسن فاعلیش اهمیت دارد.آنچه عمل را صالح میسازد صدورش از نفس صالح است.نفسی که با شکر عملی به صلاح دست یافته است.و اینجاست که پای نیت پاک بمیان میآید.آنچه وجود انسان را نورانی میسازد داشتن نیات پاک و خلوص در عمل است که به عبارت دیگر همان حاکمیت توحید در وجود آدمی و دوری از شرک است.و میبینیم که این مفاهیم بصورتی زنجیره ای بیکدیگر متصلند.وجودی که از عمل خالص فاصله میگیرد دچار ملالت میشود درحالیکه اخلاص در عمل وجودت را شاداب و پرنشاط میسازد!

نه من ز بی عملی در جهان ملولم وبس

ملالت علما هم ز علم بی عمل است!

@namazesobh