دلی به وسعت دریا!
وقتی ظرفت کوچک باشد زود پر میشود! و سرریز میکند.حال اگر مدام هم برتو ببارد دیگر کلافه میشوی.نه ظرفت گنجایش دارد و نه راه دیگری داری.اینجاست که میفهمی ظرف بزرگ چقدر باارزش است.ظرفی که هر چه براو ببارد گویا در آن گم میشود! و دنیا جایی است که باید ظرف دلت در او وسیع باشد و گرنه هرروز دچار بحران میشوی.اگر بخواهی آرام باشی چاره ای نداری جز اینکه ظرفیت خودت را افزایش دهی.آنوقت خودت هم بزرگ میشوی! همه این حقارت ها بخاطر کوچکی و حقارت برخی آدمهاست.اگر ظرف دل آنها هم بزرگ بود جهان اوضاع بهتری پیدا میکرد.سخن علی ع در صحبت تنهاییش باکمیل را بارها شنیده بودم اما این روزها برایم خیلی مهمتر جلوه میکند.وقتی فرمود: یاکمیل! ان هذه القلوب اوعیه فخیرها اوعاها(کلمه 147نهج البلاغه) ای کمیل ،دلها همانند ظروفی هستند که بهترین این ظروف آنستکه گنجایشش از همه بیشترباشد.وچقدر ما آدمیان همیشه نیازمند این کلام هستیم! ریشه بسیاری از بداخلاقی ها ، که منجر به انواع گناهانی چون غیبت و تهمت و افترا و ...میشود در همینجاست.گاه تاریخ برخی انسان های بزرگ را که میخوانی از صبر و تحمل و بزرگواریشان در تعجب میمانی که چقدر ظرفیت بالایی داشته اند.والبته راه جز این نیست!
@namazesobh
