غفلت و اضطراب!

هرکسی در زندگی خود بدنبال کسب آرامش و رهایی از غم و اضطراب است.فقط مشکل این است که گاهی آرامش را از جایی جستجو میکند که در آنجا از آرامش خبری نیست! وقتی در آیات قرآن تامل میکنیم متوجه میشوبم که قرآن ریشه اضطراب را در دلخوشی بدنیا و جستن آرامش از دنیا میداند.در همه آیات وعده عذاب و جهنم مربوط به کسانی است که اطمینان بدنیا پیدا کرده اند و از لقاو دیدار پروردگار غافل شده اند! نمونه روشنش آیه 7 سوره یونس است: ان الذین لایرجون لقاءنا و رضوا بالحیات الدنیا واطمانوا بها والذین هم عن آیاتنا غافلون اولءک ماواهم النار....دراین دو آیه میبینیم که عذاب به کسانی نسبت داده شده که دراثر غفلت از آیات ونشانه های پروردگار در دنیا و اطمینان پیدا کردن به خود دنیا و جستن رضایت و آرامش از خود دنیا ، امید به آخرت و لقای پروردگار را از دست میدهند! در حالی که اگر اینها از این آیات و نشانه ها توجه به صاحب نشانه پیدا میکردند درنتیجه در همه این صحنه ها بجای اینکه دنیا و نشانه را ببینند متوجه صاحب نشانه و پروردگار میشدند.و آنوقت رضایت و آرامش رابدست مبآوردند ! بهمین راحتی! مشکل اینست که شما از سراب انتظار داری سیرابت کند! در حالیکه اگر صدسال هم دنبال سراب بروی ففط تشنه تر میشوی.جستجوی رضایت از خود دنیا اینچنین است.امابه محض اینکه توجه پیدا کردی که این ها همه نشانه پروردگارتوست یعنی در این صحنه ها پروردگار را مشاهده کردی ،شادی همه وجودت را دربر میگیرد! آنوقت است که فقط از عمل صالح لذت میبری.وکفر با وجودت ناسازگارمیشود.بمجرد نزدیک شدن به کفر و شرک بوی تعفنش را استشمام میکنی.اما از شکر و توحید وجودت سیراب میشود.دیگرنمیتوانی شاکر نباشی! غم وشادی ظاهری برایت فرقی ندارد چون همه اینها نشانه های اوست! و تو هم دلت به او وحضور او خوش است.به تعبیر زیبای سعدی :

غم وشادی بر عارف چه تفاوت دارد

ساقیا باده بده شادی آن کاین غم از اوست!

@namazesobh