ابتلا زمینه اعتلا !

یکی از وجوه دنیا که برای همه انسانها همواره قابل رویت است مبتلا شدن به حوادث گوناگون است.خداوند در آیه 7 سوره کهف میفرماید: انا جعلنا ماعلی الارض زینه لها لنبلوهم ایهم احسن عملا یعنی فلسفه مزین شدن چهره عالم در نظرانسان را ابتلای او وابتلا را هم بعنوان زمینه آزمونی برای او معرفی مینماید که سبب میشود او به نیکوترین عمل دست یابد.پس در حقیقت مبتلا شدن انسان برای این است که زمینه رشد و ارتقای روح و نفس الهیش فراهم شود.پس آنچه اهمیت دارد رسیدن انسان به چنین ادراک و معرفتی است که بداند اگر از این عالم هستی آن جلوه الهیش گرفته شود چیزی جز لهو ولعب باقی نمیماند.وماهذه الحیاه الدنیا الا لهو ولعب..آیه 64 سوره عنکبوت. واین زمانی است که آن جلوه الهی عالم مورد غفلت واقع شود ودقیقا در همین جاست که کفر رخ میدهد.کفر در واقع مشاهده نکردن دست الهی در پشت همه این حوادث و رخدادهاست.شما به محض اینکه جلوه و رخ خداوند را در پدیده ها مشاهده کردی و از آن غفلت بیرون آمدی وارد مدار اعتلا میشوی.آنگاه متوجه میشوی که فلسفه مواجهه تو با این حوادث رسیدن به همین ارتقای فکری و روحی بوده است! برای مشاهده جمال حق درپس این اتفاقات:

این همه عکس می و نقش و نگاری که نمود

یک فروغ رخ ساقی است که درجام افتاد!

 وقتی انسان به این سطح از معرفت توحیدی دست یابد در آنصورت هیچ پدیده ای در عالم برایش بی معنا نیست بلکه همه آنها زمینه ساز آن است که او به حالت خشیت و نیات صادق که همان احسن اعمال است ارتقا یابد!

@namazesobh