تفکر مانع ظاهربینی!

به آدمی هم احساس داده اند و هم اندیشه.اما هریک برای جایی است که اگر درست استفاده نشود  دچاررنج میشویم.اساسا فلسفه بودن ما در دنیا بهره مندی از احساسات خوش آیندمان نیست.لذاست که در بسیاری از مواقع اگر تحت تاثیر احساسات آنی تصمیمی بگیریم بعدا پشیمان میشویم.بارها حادثه ای که در آغاز برایمان تلخ جلوه میکرد نتایجی دوست داشتنی بهمراه خود داشته و بالعکس.شاید یکی از راهگشاترین جملات در این مورد آیه 216 سوره بقره است که فرمود: عسی ان تکرهوا شییا و هو خیر لکم و عسی ان تحبوا شییا و هو شرلکم ! پس به قضاوتهای سریع  بدون تفکر خودت بسنده نکن.زیرا پشت برخی تلخیها دریاهایی از حکمتهای شیرین قرار دارد همانطور که در درون زرورق های جذاب میتواند سم کشنده باشد! و در همه این موارد توی انسان هستی که تصمیم میگیری براین که چگونه ببینی.اگر نگاهت عبرت بین باشد یعنی همه حوادث را حسابشده بدانی در آنصورت همیشه در حال یادگیری خواهی بود  و هیچ اتفاقی را بیهوده نخواهی دانست و بنابراین همواره در حال رشد خواهی بود.احساسات آنی چندان قابل اعتماد نیستند.اندکی تفکر و تامل لازم است.خداوند در ایه 79 سوره قصص میفرماید که برخی از ظاهر بینان وقتی قارون را باشکوه و جبروتش دیدند بلافاصله و بدون تامل گفتند: یالیت لنا مثل مااوتی قارون...ایکاش ما هم شرایطی مثل قارون میداشتیم.اینها خبر نداشتند که قرار است فردا قارون باهمه امکاناتش به قعر زمین فرو روند! پس همیشه همه حوادث اطرافت چیزی برای یادگیری تو دارند.سعی کن یادبگیری که چگونه میشود همیشه درحال یادگیری بود!

@namazesobh