از قدیم مشهور است که وقتی از کسی میپرسند که چرا تن به این خواری و پستی دادی؟ درتوجیه کارخودش میگوید: آنکه شیران راکند روبه مزاج ! احتیاج است احتباج است احتیاج!
حال میخواهیم ببینیم چنین چیزی حقیقت دارد؟
آیا ما آدمیان حقیقتا نیازی به امور بیرون از خود داریم که برای بدست آوردن آنها گاه مجبوریم انسانیت و شرافت و کرامت نفس خود را سودا کنیم؟ آیا واقعا میتوان این عذر را برای انسان پذیرفت که از سر احتباج تن به پستی و ذلت داده است؟
پاسخی که سالکان حقیقت میدهند این است که ابدا اینچنین نیست! بلکه اساسا احساس نیاز واحتیاج به غیر حق هرچه که باشد توهمی بیش نیست ! وبه هیچ وجه نمیتواند توجیه گر اعمال آدمی باشد!
اما چگونه چنین چیزی امکان دارد؟مگر میشود که همه ابن نیازهایی که با آن ها بزرگ میشوبم توهم باشد؟...
حقیقت آن است که آدمی تنها یک نیاز اساسی دارد وآن هم اتصال و پیوند با رب الارباب است و بس! آن معشوق و معبودی که باید در دلش همواره حضور داشته باشد و حیاتش باو وابسته است تنها همان اصل حقیقت هستی است! وقتی این ارتباط وجود دارد و دل وجانش مستظهر باوست به هیچ چیزی خارج از خود محتاج نیست! البته پرواضح است که از همه این مواهب هستی که خدایش در اختیار او قرار داده بهره میگیرد و خدای را هم بواسطه نعمتها شکر میگزارد اما ..اما حواسش کاملا جمع است که خودش و گوهر وجودیش برتر و بالاتر از همه این امور است! وهمه اینها بمنزله همان آبی است که به زیر کشتی فرستاده و بر روی آن حرکت میکند! او با افتخار و بالذت تمام از تمام این لذات عبور کرده است و بهبچ وجه اجازه نمیدهد که این لذات فرودین وپست لحظه ای حتی اورا از انس والفت رحمانیش جداسازد .اینجاست که با همه وجودش درک میکند که: الیس الله بکاف عبده؟؟!
آری...براستی آیا خداوند برای ما کافی نیست؟!
@namazesobh
سلام دوست عزیز
با قالب های متنوع و جدید بلاگ اسکای آماده خدمت رسانی به شما عزیزان هستیم.
کانال تلگرام بلاگچی : @Blogchi
با تشکر - مدیریت سایت بلاگچی