دوستی باخدا

 یکی از وعده های خداوند درقرآن  به خوبان، بهره مندی از محبت و دوستی اودر دوعالم است که خود عامل انگیزشی مهمی است.کافی است به این نکته توجه کنیم که همه تلاشهای آدمی در جهت رشد واقعی و حقیقی اش تنها با عنایت اوست که بثمر میرسد.آنچنان که وجود نور خورشید برای حیات و رشد درخت حیاتی است محبوبیت در نزد خداوند برای "تزکیه" انسان لازم است.در آیه ۷۷ سوره آل عمران میفرماید:

ان الذین یشترون بعهدا...و ایمانهم ثمنا قلیلا ...ولایزکیهم....

یعنی کسانی که پیمان خود را باخدا به بهای ناچیز (دنیا) میفروشند بهره ای از آخرت ندارند....و خداوند آنها را پاک و خالص نمیکند....

آلودگیهای وجود آدمی برای خودش و دیگران آزار دهنده است و اگر عنایت ومحبت حق را ازدست بدهد همیشه باید در کنار آلودگیهای خودش زندگی کند! هرچند ممکن است بوی زننده این آلودگیها شامه تخریب شده اش در دنیا را آزار ندهد اما در سرای آخرت اینچنین نیست!

آری تنها اوست که میتواند وجود ما را از ناخالصیهای نفسانی پاک سازد  انشاا...

چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدی است 

آن به که کار خود به "عنایت" رها کنند..

@namazesobh