سایه ی دوست

مثال ما و خداوند مثال سایه و صاحب سایه است.سایه هیج چیز از خود ندارد.هرچه هست و نیست از آن صاحب سایه است.لحظه لحظه وجود سایه وابسته به صاحبش است.در قرآن از این ویژگی خداوند به قیوم یاد میشود.(ا..لااله الا هوالحی القیوم.آیه ۲ سوره آل عمران)  هر آنچه انسان بدست میاورد خداوند باو عطا میکند.آنچه از جانب انسان است فقط خواست و تقاضاست که البته ناشی از میزان معرفت اوست.اگر عنایت و لطف الهی نباشد آدمی نابود میشود . البته این خواست و تقاضا از قیوم باید باشد. باید از او "حیات" و رشد و تعالی و....را بخواهد.که البته او همه اینها را به کسی که از او بخواهد عطا میکند. و وقتی آن خاک بی ارزش که کسی باو توجهی ندارد میبیند که خداوند او را به "گل"زیبای معطر لطیف تبدیل کرده است که محبوب همگان است ،جز زبان "شکر و سپاس" چه خواهد داشت؟ پس اگر "گل" وجودمان شکوفا نمیشود و تنها خارها هستتد که در بستر ما میرویند باید از خود شکوه کنیم که چرا از آن قیوم توانای دانا نخواستیم که "گل"شویم؟! چرا که همه چیز در یدقدرت لایزال اوست و ما جز "سایه"ای بیش نیستیم.وچه فاصله زیادی است میان از "او" شدن و بی"خود" شدن تا با"خود" شدن و از " او" فاصله گرفتن!  همه عشق و شور و نشاط و حیات زمانی است که از این "خود" محدود ناتوان خویش جدا شده و "بی خود" میشوی.....

آن نفسی که باخودی خود تو شکار پشه ای!

آن نفسی که بی خودی پیل شکار آیدت!

@namazesobh