بی"من"
از یکی از بزرگان نقل شده است که شخصی بایشان از مشکلات خودش شکایت کرد و ایشان در پاسخ فرمودند که ریشه مشکل در داشتن"من" است! اگر این "من" نباشد درد و رنجی هم برایش نمیماند!
در بسیاری از آموزه های معنوی در نهایت به همین نکته میرسیم که راه رهایی از این نگرانیها رها ساختن این "من" است! وقتی "من" نباشد چه کسی میخواهد شکوه کند؟! و جالبتر این که آنوقت بسیاری از کارهایی که دشوار بنظر میرسید آسان میشود، مثل دوست داشتن دیگران، که با حضور "من" کار دشواری است ولی وقتی که "من" به "ما" تبدیل شد امری عادی و راحت است! بی جهت نیست که خداوند ریشه تخلف شیطان را هم در همین منیت و خودخواهی میداند(آدم را از خاک آفریدی ولی "من" از آتشم!) و براستی در برابر خالقی که همه چیز از آن اوست چه "منی" باقی میماند؟!
همه دشمنی ها و جنگ ها و ستیزه ها از همین جا نشات میگیرند و روزی که این "من" نباشد دلیلی برای جنگ و ستیزه نخواهد بود!
هر که بی من شد همه من ها خوداوست
دوست جمله شد چو خود را نیست دوست
آینه بی نقش شد یابد بها
زانکه شد حاکی جمله نقش ها!
@ namazesobh
