نماز صبح

ان ناشئه اللیل هی اشد وطئا و اقوم قیلا

نماز صبح

ان ناشئه اللیل هی اشد وطئا و اقوم قیلا

توهم "خوب بودن"!


 مبتلا شدن به خطا و اشتباه برای آدمی ،اتفاق عجیبی نیست.همچنان که پی بردن باین اشتباهات و اصلاح آنها هم امری عادی است . چه بسا کسانی که اشتباهات بزرگی هم در زندگی داشته اند ولی متوجه اشتباه خود شده اند و نهایتا کارشان ختم بخیر شده است.اما " درد بی درمان" وقتی است که کسی دچار خطا شده ولی نه تنها از خطای خودش آگاه نیست بلکه خود را کاملا حق بجانب میداند و سخن هیچ ناصح مشفقی راهم نمیپذیرد وگاه بالاتر از این همه ناصحان را متهم به گمراهی و ...میکند!  طبیعی است که چنین کسی همواره در مسیر باطل خودش بجلو خواهد رفت زیرا هیچگاه متوجه اشتباهات خودش نمیشود.واین همان "جهل مرکبی" است که درمان پذیر نیست.خداوند متعال در آیه 103 سوره کهف چنین افرادی را زیانکارترین آدمها معرفی میکند:" قل هل ننبیکم بالاخسرین اعمالا الذین ضل سعیهم فی الحیوه الدنیا و هم یحسبون انهم یحسنون صنعا"  بیچارگی این افراد دراینجاست که پس از عمری " توهم خوب بودن" بیکباره در قیامت متوجه اشتباهات خودشان میشوند! جایی که هیچ راه چاره ای وجود ندارد.بدتر از این زمانی است که افراددیگری هم تحت تاثیر چنین کسانی دچار اشتباه و گمراهی شده باشند که در آنصورت مسولیت گمراه کردن دیگران هم به پرونده آنها اضافه میشود!  بهمین جهت است که هیچ کسی در هیچ حالتی نباید خودش را بی نیاز از نصیحت هیچ ناصحی بداند هرچند آن نصیحت کننده ظاهرا از او بسیار پایین تر باشد زیرا خطر ادامه دادن مسیر اشتباه بسیار بیشتر از هر چیز دیگری است.وباز بهمین جهت است که انسان آگاه کسی است که فاقد هر گونه تکبری است و همواره آماده شنیدن انتقادات و اصلاح خودش است.

جز قلب تیره هیچ نشد حاصل و هنوز

باطل در این خیال که اکسیر میکند!

@namazesobh

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد