نغمه افلاگ!

یکی از مباحثی که در زمینه هنر مطرح میشود اینستکه آنچه هنرمند ترسیم میکند خلق خود اوست یااینکه او تنها پرده از حقیقتی پنهان برمیدارد؟ بنظرمیرسد که کار هنرمند کشف زیباییهای پنهان است! درواقع او با اثرهنری خودش گوشه ای از آن زیبایی مستور را آشکار میسازد.هستی در درون خودش دریایی از عظمت و زیبایی و شگفتی دارد که آدمی توان رسیدن به آن را دارد.البته شرطش آنستکه در این ظاهر متوقف نشود! عظمت انسان در همین ویژگی اوست که امکان سفر به اعماق هستی برایش فراهم است.همه زیباییهایی که در آثار هنرمندان مشاهده میکنیم به سبب کشف همان باطن زیبای هستی است.از موسیقیدانی در گذشته دور پرسیدند که چگونه این آهنگها را اختراع کردی؟ پاسخ داد که گوش من " نغمه افلاک" را میشنود! پس گویا همه کسانی که گامی به جلو برمیدارند گامی به حقایق باطنی هستی نزدیکتر شده اند.و جالب اینجاست که خلاصه ای از همه این هستی گسترده در وجود خود آدمی است یعنی باحرکتی به درون خویشتن میتوان از اسرار بسیاری آگاهی یافت! جمله زیبایی است که منسوب به امیرمومنان است که فرمود: اتزعم انک جرم صغیر و فیک انطوی العالم الاکبر! آیا گمان کرده ای که تو همبن جسم حقیر ظاهری هستی؟ اینچنین نیست بلکه در درون تو عالم بزرگتری نهفته است.آری  حقیقت وجود انسان همان باطن اوست که به هستی مطلق راه دارد.همانند قطره ای که راه بدریا میبرد.و این کشتی عقل است که در آن دریا میتواند حرکت کند و پرده از زیباییهای مستورش بردارد.همه زیباییها از عالم ملکوت به عالم ملک میآید.پس زیبایی دریچه ای است به عالم ملکوت که اگر این دریچه بسته شود دیگر جز زشتی باقی نمیماند! اما اگر این دریچه باز باشد جز زیبایی نمیبیند و آنوقت است که میگوید مارایت الا جمیلا! 

حسن روی تو چو در آینه جام افتاد

عارف از خنده می در طمع دام افتاد!

@namazesobh