گذشت کریمانه

این روزها آدمهای "بزرگ" کم شده اند! کسانی که به ما بزرگواری را یاد میدادند.اما چگونه؟ با بزرگواری خودشان! آنها بزرگ بودند چون بزرگوار بودند.اکثر نزاعهای آدمیان بخاطر اینست که "کوچک"اند! دلشان کوچک است.چشمشان حقیر است.هم برای خودشان اینچنین اند و هم برای دیگران.خداوند بما تعلیم میدهد که از کنار بسیاری از امور باید کریمانه گذشت:واذا مروا باللغو مروا کراما.....واذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما... به جاهل باید سلام کرد! شاید این سلام سبب درمان جهلش شود! وچه درد بدی است درد جهالت! ولی مواجهه با جهل محتاج صبر و بزرگی است.و چقدر بزرگند برخی آدمها...که سالها تغافل میورزند، به روی تو نمیآورند، ناآرامیهای تو را در دریای آرام وجودشان حل میکنند! ...اما همه ما این توان را داریم که بزرگ شویم.کافی است تمرین کنیم که بسیاری از امور را باید فقط مشاهده کردو بآرامی از کنارش گذشت.وتنها این خود ما هستیم که میتوانیم این آرامش را برای خود بارمغان بیاوریم.ذهن ما همانند زمین وسیعی است که در آن پدیده های مختلفی ظهور میکنند و این عکس العملهای ماست که مارا مضطرب میسازد.اماوقتی آنها را  تنها نظاره کنیم آشوبی رخ نمیدهد! ...بلکه بتدریج حذف خواهند شد.اساسا دنیا آنقدر بزرگ نبست که محتاج این همه دلهره باشد.باید کریم بود و کریمانه عبور کرد.و چقدر خداوند کریم است.کوهی را به کاهی ببخشد! وخطای یک عمر را نادیده بگیرد...ببخشیم تا اوهم مارا ببخشد!...

@namazesobh