شکوه باطن!
هیچ موجودی در عالم هستی در درون جانش عالمی به عظمت و شکوه آدمی ندارد! گویا خدای هستی همه تردستی خودش را در خلقت در اینجا نشان داده است.از همان آغاز خلقت آدمی هم پیدا بود که قرار است اسراری در این مخلوق بودیعه نهاده شود که حتی فرشتگان مقرب حق هم از آن آگاهی ندارند و بهمین دلیل در مقابلش سجده میکنند.اما عجیبتر از این عجیب اینست که موجودی با داشتن چنبن اندرون شگفت انگیزی میتواند در غفلت کامل از این همه عظمت و زیبایی همه عمرش را در همان ظاهر متوقف بماند بی آنکه بهره ای از این همه زیبایی نصیبش شود! وچه سخت است که عمری در ساحل دریا لب تشنه سپری کنی!
" گوهری کز صدف کون ومکان بیرون بود
طلب از گمشدگان لب دریامیکرد! "
و حقیقت آنستکه تا آدمی پا به نهانخانه اسرار درونیش نگذارد بهره ای از کمال حقیقی خودش نبرده است.در قرآن بارها باین حقیقت اشاره شده است که شعار محوری کسانی که از رسولان الهی فاصله میگیرند این است که میگویند:ان هی الا حیاتنا الدنیا...ومانحن بمبعوثین..یعنی وجود هرگونه عالم دیگری غیر از همین ظاهر دنیا را منکرند و بنابراین طبیعی است که بهره ای هم از آن ندارند.حال آن که رشد حقیقی انسان رشد انفسی و باطنی و درونی اوست و فاصله شگرفی میان این ظاهر با آن باطن هست و غفلت از آن خسارتی است بزرگ...
باید که جمله "جان" شوی تالایق جانان شوی
گرسوی مستان میروی مستانه شو مستانه شو!....
@namazesobh
