خداکافی است!

انسان همیشه عمر خود در طلب و جستجوست. اهداف دور و نزدیک متعددی دارد.با دست یابی به هر هدفی احساس رضایت موقتی در او پدید میآید اما هیچگاه این طلب در او از بین نمیرود.هیچ سطحی از این "داشتن ها" عطش درونیش را سیراب نمیسازد.لذا در کنار همه موفقیتهای بدست آمده همچنان نوعی احساس ناکامی در او باقی میماند! و این نشان میدهد که اساسا مطلوب اصلی او چیز دیگری است که تا بآن مطلوب دست نیابد این عطش از میان نمیرود.وقتی ما به شخصیتی مانند علی ابن ابیطالب ع نگاه میکنیم شاید باخود بگوییم اگر ما ذره ای از علم او،شجاعت او،قدرت بازوی او،مدارج و موقعیتهای او و....میداشتیم چه خوب میشد لکن وقتی از نگاه خود او به همه این تواناییها مینگریم میبینیم که هیچیک از این امور مایه مباهات و افتخار او نیست.او به ابن افتخار نمیکند که هیچ پهلوانی توان مقابله بااو ندارد.باین شادنمیشود که کسی در علم و دانش هم سطح او نیست و..... او تنها ازاین جهت به خود میبالد که پروردگاری چون "او" دارد و بنده اوست! براستی چقدر قدر و مرتبه  بندگی بالاست! و چقدر مااز دریافت این حقیقت فاصله داریم! و چقدر بخاطر دستیابی به اموری دچار غم و اندوه میشویم که ارزش آنرا ندارند! جالبتر این است که دستیابی به هریک از اهداف دنیوی محتاج داشتن شرایطی است که در بسیاری از اوقات حاصل نمیشود در حالی که بندگی خدا کردن محتاج داشتن هیچ شرایط خاصی نیست! در هر شرایطی که باشی "خدایت" تو را میپذیرد و تو میتوانی با داشتن "او" در حقیقت به همه چیز برسی و از همه غمها و نگرانیها نجات یابی چرا که "خدا" برای ما کافی است.حسبی الله....

@namazesobh