خدا عشق است!

ما انسانها براساس نگاه وتلقی خودمان از امور به آنها نزدیک ویادورمیشویم.اگر طنابی را مار بپنداریم ازاو فرار میکنیم و اگر ماری را طناب تصور کنیم باو نزدیک میشویم! قصه ما وخداوند نیز همین است! برخی تصوری از خداوند پیدا کرده اند که شنیدن این کلمه چندان برایشان خوشایند نیست! گویا باشنیدن نام خدا به نحوی احساس ترس و فشار و ...برایشان پیدا میشودکه البته نحوه بیان مبلغین دینی ونیز رفتار متدینین در پیدایش چنین تصوری بی اثر نیست.اما گروه دیگری هم هستند که اساسا با این مفاهیم زندگی میکنند!  خدا را در همه چیز میبینند و اصلا نمیتوانند لحظه ای بدون اورا تصور کنند! خدا برایشان عشق است...

مشکل عمده دینداری های ما به همین نقطه برمیگردد که گاه خدا وایمان ودین در حد الفاظ برای ما باقی مانده است.طبیعی است که الفاظ بی جان شوقی در وجود ما ایجاد نمیکنند بلکه حتی گاه وسیله و ابزاری میشوند که با آنها  کار خلاف هم میتوان انجام داد که این مصیبت بزرگتری است(آنجایی که دین وخدا ابزار منفعت طلبیهای ما میشود) .الفاظ زمانی درما اثر دارند که از طریق لفظ به معنا دسترسی پیدا کنیم.وقتی شما نام فرد مورد علاقه خود را میشنوید گل از گلتان شکفته میشود و برعکس نمیخواهید حتی نام دشمن خود رابشنوید.دلیلش این است که این الفاظ شما را به معنا منتقل میکنند.برای بسیاری از ما الفاظ دینی معنایی ندارد! و لذا شوق وانگیزه ای درما ایجاد نمیکند.الفاظ نماز را میخوانیم اما حال ما دگرگون نمیشود.لذا بهره ما از دینداری بسیار اندک است. اما کسی که خدا را در زندگی پیدا کرده است دیگر نمیتواند اورا ازیاد ببرد.او در لحظه لحظه زندگیش  حضور آرامش بخش خدا را می یابدو لذا حاضر نیست او را باهیچ چیز سودا کند....آری خدا برایش عشق است! مرحوم قاضی علیه الرحمه در قنوت نمازشان عشق خداوند را از خودش طلب میکردند:

اللهم ارزقنی حبک وحب ماتحبه وحب من یحبک والعمل الذی یبلغنی الی حبک واجعل حبک احب الاشیا الی

@namazesobh