مشکل کجاست؟

امروز صحبت پس از نماز صبح در خوابگاه به چالشی کشیده شد!...چالشی که شاید در پس ذهن خیلی از دانشجویان وتحصیل کرده های ما باشد.همان سخنی که همه جا شنیده میشود.ابهام نسبت به آینده کاری و جایگاه اجتماعی و ثمره سالها تلاش تحصیلی...که البته کاملا سخن درستی است و کسی نمیتواند منکر آن شود.من بدون اینکه بخواهم صورت مساله را نادیده بگیرم ویا شرایط راتوجیه کنم حرف دیگری داشتم.سخنم این است که مادراین جا بادو مساله روبرو هستیم.یکی آثاراجتماعی این قضیه و سوء تدبیرهایی که منجر به آن شده که محل بحث مانیست.اما یک جنبه دیگری هم قصه دارد وآن اینست که آیا هریک ازما به عنوان یک انسان رشد و پیشرفت و به ثمر رسیدن خود را در چه میدانیم؟ البته اگر از فضای عمومی جامعه امروز بپرسیم همه اینها را در رسیدن به کار و درآمد و..تعریف میکنند ولی من اعتقادم براینستکه اینچنین نیست. زیرا مطابق آنچه مااز خرد خویش میفهمیم رشد انسان در رشد وتعالی فکرواندیشه ونیات واعمال خودش است واینها ربطی به کار و درآمد وتشکیل خانواده و...ندارد یعنی اینچنین نیست که نداشتن کار مانع از رشدوتعالی فکر وروح باشد.بله داشتن کار به داشتن درآمد ووضعیت مالی منجرمیشود ولی درآمد مالی مساوی تعالی روحی نیست.وآنچه هدف خلقت آدمی است تعالی روحی ومعرفتی است که شغل و درآمد مقدمه و زمینه کار است نه هدف.البته ممکن است زمانی باشد(مثل وضع فعلی جامعه ما) که اکثریت افراد تنها دغدغه مالی و دنیوی داشته باشند ولی این اکثریت ها ملاک درستی نیست.چه بسا زمانی باشد که اندیشه حق ودرستی در جامعه غریب باشد.تنهایی شخصیتهایی چون علی ع در زمانه خودشان گواهی بر همین امراست.درد دل کردن او باچاه باین معناست که هیچ کس بافضای فکری و روحی وی همراه نیست!

براستی آیا پیروی از علی ع پیروی از او در فکر واندیشه هایش نیست؟؟....

@namazesobh