یکی از آثار گذر عمر فرسایشی است که در جسم و بدن انسان مثل همه دیگر موجودات عالم پدید میآید.معمولا افراد تمایل چندانی به عبور از سنین جوانی ندارند! و بهمین جهت گاهی از افشای سن واقعی خود پرهیز میکنند.
همه این نگرانیها بواسطه آن است که زمان آدمی را فانی میکند و اجازه توقف باو نمیدهد.
و آدمی هم فناشدن وازبین رفتن رادوست ندارد
اما جالب است بدانیم که در نگاه اولیای الهی قصه کاملا متفاوت است.آنها محکوم زمان واقع نمیشوند بلکه حاکم برزمان اند! و درنتیجه هیچگاه احساس فرسودگی بآنها دست نمیدهد!
رمز قضیه این است که چشم دل آنها به عالم وانسان گشوده شده است! ووقتی اندیشه به جریان میافتد وچشم دل باز میشود تکرار و ملال و فرسایش از میان میرود وجای خود را به حیات وتازگی میدهد! اصلا حیات و تازگی و طراوت فقط در پرتو فکر و روح انسان است.
اگر انسان توجه به حقیقت خودش پیدا کرد که همان روح اوست از چنبره زمان خارج میشود وهمیشه جوان و باطراوت باقی میماند! زیرا زمان قدرت فرسایش روح آدمی را ندارد!
وچه غفلت بزرگی است غفلت از چنین حقیقت
شگرفی!...واینجاست که عظمت آدمی آشکار میشود.عظمتی که ناشی از عظمت اندیشه و روح الهی اوست واگراو باین گوهر توجه کند
زندگیش همیشه باطراوت خواهدبود!
@ namazesobh
سلام.میشه مطلبی هم در خصوص جاودانگی روح بعد از فنا شدن جسم بگذارید؟
سلام.چشم انشاا...